فصل دوّم شهادات‌

«شهادات» جمع «شهادت» است و در لغت يا به‌معناى حضور است كه در آيه شريفه «فَمَنْ شَهِدَ مِنْكُمُ الشّهرَ» [1]

در همين معنا به‌كار رفته است و يا به‌معناى علم آمده است كه بعضى از آن به «اخبار قطعى و يقينى» تعبير كرده‌اند و دراصطلاح شرع عبارت است از خبر دادن قطعى از حقى لازم- از جانب غير حاكم و- به نفع ديگرى. [2]

شهادت و گواهى براى اثبات حق و ابطال باطل از اهميت بسزايى برخوردار است و اسلام پيروانش را به آن دعوت مى‌كند، چنان كه قرآن كريم مى‌فرمايد:

(يا ايُّهَا الَّذينَ امَنُوا كُونُوا قَوَّامينَ بِالْقِسْطِ شُهَداءَ لِلَّهِ وَ لَوْ عَلى‌ انْفُسِكُمْ اوِ الْوالِدَيْنِ وَالْاقْرَبينَ ...) [3]

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، به عدالت فرمانروا باشيد و براى خدا شهادت دهيد، هر چند به زيان خود يا پدر و مادر يا خويشاوندان شما باشد.

و نيز مى‌فرمايد:

(وَ لا يَأْبَ الشُّهَداءُ اذا ما دُعُوا) [4]

شاهدان چون به شهادت دعوت شوند، نبايد از شهادت خوددارى كنند.

و در جاى ديگر كسانى را كه شهادت خود را مى‌پوشانند مورد نكوهش قرار داده،

[1]- بقره (2)، آيۀ 185

[2] - جواهر الكلام، شيخ محمدحسن نجفى، ج 41، ص 7

[3] - نساء (4)، آِیه 135

[4] - بقره (2)، آِیه 282