3- شهادت دوست به نفع يا ضرر دوستش پذيرفته مى‌شود، هر چند دوستى آنها شديد باشد. [1]

4- كسى كه مشهور به فسق است، اگر توبه كند براى اينكه شهادتش قبول شود، شهادتش پذيرفته نمى‌شود، تا اينكه معلوم شود كه استمرار بر صلاح دارد و ملكه بازدارنده از گناه در او تحقق يافته است. درباره هر مرتكب كبيره، بلكه صغيره نيز حال چنين است. بنابراين، معيار قبول شهادت، عدالت است كه به ظهور صلاح، احراز شده است. پس اگر توبه كند و از او صلاح ظاهر شود، حكم به عدالت او مى‌شود و شهادتش قبول مى‌گردد. [2]

5- معيار براى شاهد شدن، علم قطعى و يقين است، خواه مستند به حواس ظاهرى مانند ديدن، شنيدن باشد و يا از راه تواتر و شهرت به دست آمده باشد، ولى جواز شهادت مستند به علم حاصل از راه غير عادى مانند جفر و رمل، مشكل است هر چند براى عالم به آن حجّت باشد. [3]

دقّت در اداى شهادت‌

از مسائل مهم شهادت، دقّت در اداى آن است، بدين معنا كه گواه بايد دقّت كند جز به آنچه كه يقين دارد و به چشم خود ديده يا به گوش خود شنيده يا از راه تواتر و شهرت به آن علم قطعى پيدا كرده، سخنى نگويد و آنچه مى‌گويد بايد مثل آفتاب برايش روشن باشد، چنان‌كه از پيامبر اكرم 6 نقل شده كه وقتى درباره شهادت از آن حضرت سؤال شد، فرمود:

«آيا آفتاب را مى‌بينى؟ به مثل (روشنايى) آفتاب شهادت بده، يا ترك (شهادت) كن.» [4]

[1]- تحريرالوسيله، ج 2، ص 444، مسألۀ 6

[2] - همان، ص 445، مسألۀ 9

[3] - همان، مسألۀ 1

[4] - وسائل الشيعه، ج 18، ص 251