7- محاربه‌

«محاربه» و جنگ با مسلمانان يكى ديگر از گناهان كبيره است. قرآن مجيد علاوه بر عقوبت دنيوى، وعده عذاب اخروى نيز بر آن داده و مى‌فرمايد:

(انَّما جَزاؤُا الَّذينَ يُحارِبُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ يَسْعَوْنَ فِى الْارْضِ فَساداً انْ يُقَتَّلُوا اوْ يُصَلَّبُوا اوْ تُقَطَّعَ ايْديهِمْ وَ ارْجُلُهُمْ مِنْ خِلافٍ اوْ يُنْفَوْا مِنَ الْارْضِ، ذلِكَ لَهُمْ خِزْىٌ فِى الدُّنْيا وَ لَهُمْ فِى الْاخِرَةِ عَذابٌ عَظيمٌ ()1)

كيفر آنها كه با خدا و پيغمبرش به جنگ برمى‌خيزند و اقدام به فساد در روى زمين مى‌كنند، (و با تهديد اسلحه، به جان و مال و ناموس مردم حمله مى‌برند) فقط اين است كه اعدام شوند، يا به دار آويخته گردند، يا (چهار انگشت از) دست (راست) و پاى (چپ) آنها، به‌عكس يكديگر بريده شود، و يا از سرزمين خود تبعيد گردند.

اين رسوايى آنها در دنياست و در آخرت براى آنان عذابى بزرگ است.

محارب كيست؟

كسى كه براى ترساندن مردم و قصد آشوب و فساد در زمين، سلاح بكشد كه موجب ترساندن مردم و سلب امنيت جامعه شود؛ خواه در خشكى يا دريا و خواه در شهر يا روستا و خواه شب يا روز باشد، محارب محسوب مى‌شود و مستحق حدّ است.»

اگر كسى سلاح برگيرد، ولى در اثر ناتوانى موجب هراس هيچ فردى نشود يا اگر سلاح خود را به انگيزه عداوت شخصى به سوى يك يا چند نفر مخصوص بكشد و عمل او جنبه عمومى نداشته باشد، محارب محسوب نمى‌شود. [3]

برخى از مصاديق محارب و مفسد فى‌الارض كه در قانون مجازات اسلامى به آنها

[1] - مائده (5)، آِیه 33

[2] - در مادۀ 183 قانون مجازات اسلامى دربارۀ تعريف «محارب و مفسد فى‌الارض» چنين آمده: «هر كس كه براى ايجاد رعب و هراس و سلب آزادى و امنيت مردم دست به اسلحه ببرد محارب و مفسد فى‌الارض مى‌باشد.»

[3] - ر. ك. قانون مجازات اسلامى، هوشنگ ناصرزاده، ص 49