اشاره شده به قرار زير است:

1- بر هم زنندگان امنيت مملكت: «هر كس مردم را به قصد بر هم زدن امنيت به جنگ و كشتار با يكديگر اغوا و تحريك كند كه موجب قتل ولو در بعضى از نواحى گردد، يا باعث نهب و غارت شود، در حكم محارب است.» [1]

2- سارق مسلّح: «سارق مسلّح و قطاع الطريق هر گاه با اسلحه امنيت مردم يا جاده را بر هم بزند و رعب و وحشت ايجاد كند محارب است.» [2]

3- گروهك‌هاى ضد انقلاب و مسلّح: «هر گروه يا جمعيت متشكل كه در برابر حكومت اسلامى قيام مسلّحانه كند مادام كه مركزيت آن باقى است تمام اعضا و هواداران آن، كه موضع آن گروه يا جمعيت يا سازمان را مى‌دانند و به نحوى در پيشبرد اهداف آن فعاليت و تلاش مؤثر دارند محاربند؛ اگر چه در شاخه نظامى شركت نداشته باشند.» [3]

4- طرّاحان براندازى حكومت اسلامى: «هر فرد يا گروه كه طرح براندازى حكومت اسلامى را بريزد و براى اين منظور اسلحه و مواد منفجره تهيه كند و نيز كسانى كه با آگاهى و اختيار، امكانات مالى مؤثر و يا وسائل و اسباب كار و سلاح در اختيار آنها بگذارند محارب و مفسد فى‌الارض مى‌باشند.» [4]

حدّ محارب‌

حاكم شرع مخيّر است كه يكى از چهار كيفر زير را درباره محارب اجرا كند:

1- اعدام‌

2- به‌دار آويختن‌

3- بريدن دست راست و پاى چپ [5]

4- تبعيد

[1] - تحريرالوسيله، ج 2، ص 130

[2] - همان، ص 49

[3] - همان

[4] - همان، ص 50

[5] - بريدن دست راست و پاى چپ مفسد و محارب به‌همان گونه‌اى است كه در حد سرقت عمل مى‌شود. (ر. ك. قانون مجازات اسلامى، ص 52، مادۀ 196)