همچنين اگر دارويى، به‌طور قطع زيان فورى دارد، ولى با مصرف آن، خطر جدّى‌تر و زيان بزرگ‌ترى را از بيمار مى‌توان دفع كرد، مصرف آن جايز است. [1]

چند يادآورى:

1. موادّى كه زيادش زيان‌بخش است، ولى مقدار كم آن ضرر ندارد، خوردن زياد آن حرام و مصرف اندكش جايز است.

2. موادّى كه به‌تنهايى زيان‌بخش، ولى خوردن آن به‌انضمام چيز ديگر بى‌ضرر است، خوردن تنهاى آن، حرام است.

3. موادّى كه به‌تنهايى بى‌ضرر، ولى به‌انضمام موادّ ديگر مضر است، خوردن به‌انضمام آن، حرام مى‌باشد.

4. موادّى كه يكى دوبار آن بى‌ضرر است، ولى تكرار آن، زيان‌آفرين مى‌شود، تكرارش حرام است. [2]

ب- استعمال موادّ مخدّر

امروزه انواع موادّ مخدّر، تهيّه، توزيع، استعمال و عوارض ناشى از آن به يك بحران جهانى تبديل شده كه بخش مهمّى از تجارت جهانى را به خود اختصاص داده است.

مصرف دارويى برخى از موادّ مخدّر- كه ممكن و خردمندانه است- آن را از ممنوعيت شرعى و محكوميت عقلى خارج نمى‌سازد و بايد گفت، استعمال هرگونه مادّه مخدّر از نظر دين و خرد و عرف و علوم پزشكى ناپسند و نامعقول است، مگر آنچه مجوّز پزشكى يا عرفى داشته باشد.

سؤال 1. استعمال و مصرف موادّ مخدّر و هر نوع موادّ اعتيادآور ديگر (بدون دستور پزشك) براى كسانى كه معتاد نمى‌باشند، از نظر شرع مقدّس مجاز مى‌باشد يا خير؟

جواب. جايز نيست. [3]

[1] تحرِیر الوسِیله، ج 2، ص 163، مسألة 4.

[2] همان، مسألة 5.

[3] رسالة نوِین، ج 3، ص 174.