هر شخصى در ميان خانه و خانواده خويش به سه خصلت نيازمند است و اگر در سرشتش هم نباشد بايد خود را بدان مكلّف سازد: معاشرت نيكو و گشاده‌دستى حساب‌شده و غيرت‌ورزى در حفظ ناموس.

خوش‌اخلاقى افراد خانواده نسبت به يكديگر و ديگران، زندگى را برايشان شيرين مى‌كند، سبب محبوبيت مى‌گردد، دوستان را بيش‌تر مى‌كند، از دشمنان مى‌كاهد و به تعبير امام على 7:

بِحُسْنِ الْخُلْقِ يَطيبُ الْعَيْشُ. [1]

با خوش‌خلقى، زندگى، خوش و نيكو مى‌گردد.

از سوى ديگر، زن و شوهر موظّفند در برابر بدخلقى ديگرى، خويشتن‌دار باشند، صبر پيشه كنند و پاسخ بدخلقى همسر را با بدخلقى ندهند؛ چنين واكنشى سبب آرامش‌طرف مقابل و تنبّه و سازندگى او مى‌گردد و پاداش معنوى نيز در پى دارد. پيامبر والامقام 6 در اين‌باره مى‌فرمايد:

مَنْ صَبَرَ عَلى‌ خُلْقِ امْرَأَةٍ سَيِّئَةِ الْخُلْقِ وَ احْتَسَبَ فى‌ ذلِكَ الاجْرَ اعْطاهُ اللَّهُ ثَوابَ الشَّاكِرينَ. [2]

هركس بر رفتار زن بداخلاق، صبورى كند و در اين كار، اميد پاداش داشته باشد، خداوند، ثواب شاكرين را به او عطا مى‌فرمايد.

4. خوش‌زبانى‌

زبان، كوچك‌ترين عضو فعّال بدن است كه اگر در اختيار عقل نباشد و تربيت نشود، امكان دارد گناهانى بزرگ همچون دروغ، تهمت، زخم زبان، فحش، سرزنش بى‌جا، عيب‌جويى، تحقير ديگران و ... مرتكب شود. از آنجا كه زن و شوهر، بيشتر وقت خود را در كنار يكديگر مى‌گذرانند، بايد به‌طور جدّى مراقب زبان خويش باشند و نه‌تنها با بدزبانى‌

[1] شرح غرر الحکم، ج 3، ص 218.

[2] وسائل الشِیعه، ج 20، ص 174.