بر سرپرست خانواده- به‌دليل مسئوليت، شناخت، دلسوزى و صداقتى كه نسبت به افراد تحت تكفّل خود دارد- ضرورى‌تر مى‌نمايد و او با داشتن امتيازات يادشده، بهتر مى‌تواند امر به معروف و نهى از منكر كند. قرآن مجيد نيز وظيفه خاصّى را بر عهده سرپرست خانواده گذاشته، مى‌فرمايد:

(يا ايُّهَا الَّذينَ امَنُوا قُوا انْفُسَكُمْ وَ اهْليكُمْ ناراً وَقُودُهَا النَّاسُ وَ الْحِجارَةُ). (تحريم: 6).

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! خود و خانواده خويش را از آتشى كه هيزم آن انسانها و سنگهاست، نگه داريد.

از روايات معصومين 7 برمى‌آيد كه منظور از اين آيه، فراخوانى خانواده به‌نيكى‌ها و بازداشتن آنها از زشتيهاست. امام صادق 7 مى‌فرمايد:

وقتى اين آيه نازل شد، يكى از مسلمانان در گوشه‌اى نشست و گريست و گفت: من از حفظ خويشتن نيز ناتوانم، اينك مسئوليت حفظ خاندانم نيز بر دوش من قرار گرفت! رسول اكرم 6 به او فرمود: همين‌قدر كه آنها را به آنچه خود را امر مى‌كنى، فرمان دهى و از آنچه خود را بازمى‌دارى، بازدارى كافى است. [1]

ابوبصير مى‌گويد:

از امام صادق 7 پرسيدم: چگونه خانواده‌ام را از ورود به دوزخ مصون بدارم؟ امام در پاسخ فرمود: «به آنچه خدا فرمانشان داده فرمانشان دهى و از آنچه خدا منعشان كرده، بازدارى؛ اگر آنان تو را اطاعت كردند، از دوزخ مصونشان داشته‌اى و اگر نافرمانى‌ات كردند، تو وظيفه خويش را انجام داده‌اى.» [2]

دو استفتا از امام خمينى (ره) را در اين‌باره مى‌خوانيم:

1. اگر زنى در زندگى اوّلًا اطاعت از شوهر نكرد، ثانياً براى شوهرش ارزش قائل نبود،

[1] وسائل الشِیعه، ج 16، ص 148.

[2] همان.