امير مؤمنان 7 مى‌فرمايد:

«اطْعامُ الْاسيرِ وَالْاحْسانُ الَيْهِ حَقٌّ واجِبٌ وَ انْ قَتَلْتَهُ مِنَ الْغَدِ» [1]

خورانيدن غذا به اسير و نيكى كردن به او واجب است، اگر چه بخواهى فردا او را اعدام كنى.

امام سجاد 7 نيز مى‌فرمايد:

«اذا اخَذْتَ اسيراً فَعَجَزَ عَنِ الْمَشْىِ وَ لَمْ يَكُنْ مَعَكَ مَحْمِلٌ فَارْسِلْهُ وَ لا تَقْتُلْهُ» [2]

هرگاه اسيرى گرفتى كه توان راه رفتن ندارد و وسيله‌اى براى حمل و انتقال او ندارى، رهايش كن و او را نكش.

امام خمينى قدس سره نيز با الهام از چنين تعليماتى نسبت به اسراى جنگى در طول هشت سال دفاع مقدس مى‌فرمود:

بايد جوانان ما و كسانى كه عهده‌دار نگهدارى اسيران و پناهندگان هستند طعم شيرين رحمت و بزرگوارى اسلام را به آنان بچشانند و با آنان آن‌گونه رفتار كنند كه مولاى آن‌ها و پيشواى عظيم‌الشأنشان با بدترين خلق خدا و جنايتكارترين انسان‌ها؛ ابن ملجم- لعنةالله عليه- رفتار فرمود تا اسيران كه ضربه روحى خورده‌اند احساس آرامش و جبران در حكومت اسلامى نمايند. [3]

همچنين مى‌فرمود:

وقتى كه اسرا را مى‌گيريد، اسراى مجروح ... يا اسراى سالم را مى‌گيريد، توجه كنيد كه اين‌ها اسير شما هستند، اين‌ها امروز تحت سلطه شما هستند و شما با اسرا بايد رفتارتان رفتار بسيار اسلامى و انسانى باشد كه وقتى كه اين اسرا يك وقتى در محالّ خودشان رفتند همه براى شما تبليغ كنند. [4]

[1] بحار الانوار، ج 100، ص 33.

[2] کافِی، ج 5، ص 35.

[3] صحِیفة نور، ج 16، ص 102.

[4] همان، ص 160.