از پيامبر اكرم 6 روايت شده كه فرمود:

«لا تَزالُ امَّتى‌ بِخَيْرٍ ما امَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَوْا عَنِ الْمُنْكَرِ وَ تَعاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ، فَاذا لَمْ يَفْعَلُوا ذلِكَ نُزِعَتْ مِنْهُمُ الْبَرَكاتُ وَ سُلِّطَ بَعْضُهُمْ عَلى بَعْضٍ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُمْ ناصِرٌ فِى الْارْضِ وَ لا فِى السَّماءِ» [1]

امت من همواره در خير و خوشى خواهند بود، مادامى كه امر به معروف و نهى از منكر كنند و همديگر را بر كار نيك يارى رسانند و آنگاه كه چنين نكنند بركات الهى از آنان سلب مى‌شود و بعضى بر بعض ديگر تسلط مى‌يابند و ديگر در زمين و آسمان ياورى نخواهند داشت.

انواع امر به معروف و نهى از منكر

امر به معروف و نهى از منكر از نظر حكم تكليفى و مقام اجرا به انواعى تقسيم مى‌شود:

الف- از نظر حكم تكليفى‌

1- واجب: امر به كارهايى كه عقل و شرع به وجوب آن حكم مى‌كنند و همچنين نهى از اعمالى كه از نظر عقل زشت بوده، يا از نظر شرع حرام باشد، واجب است.

2- مستحب: امر به كارهاى مستحب و نهى از اعمال مكروه، مستحب است. [2]

ب- از نظر اجرا

1- فردى: در اين نوع از امر و نهى، هر فرد به هنگام مواجهه با منكر يا ترك معروف، با اجتماع شرايطى كه خواهد آمد، موظف است امر به معروف و نهى از منكر كند.

2- گروهى: هرگاه برپايى واجب يا ريشه‌كنى منكر به اجتماع گروهى از افراد متوقف

[1] تحرِیر الوسِیله، ج 1، ص 462.

[2] همان، ص 463، مسألة 1.