مصاديق منكرات قابل توجه نيز عبارتند از: بى‌ايمانى، غيبت، تهمت، شايعه پراكنى، سهل انگارى در اداى واجبات، ترويج فساد و ابتذال فرهنگى، اسراف و تبذير، خيانت، قانون شكنى، تخلف از قوانين و مقررات، تضعيف نظام اسلامى، سهل انگارى در انجام وظيفه، رشوه‌خوارى، پارتى بازى، نداشتن تعهد كارى، سوء استفاده از موقعيت و ....

مقام معظم رهبرى حضرت آيت‌الله خامنه‌اى در ترسيم دايره منكرات مى‌فرمايد:

منكرات، هم اخلاقى، هم سياسى و هم اقتصادى است ... تخلف‌ها تنها تخلف‌هاى فردى نيست.

بالاترين تخلف‌ها، تخلف‌ها و جرائمى است كه پايه‌هاى نظام را سست مى‌كند؛ نا اميد كردن مردم، مأيوس كردن دل‌هاى اميدوار، كج نشان دادن راه راست، گمراه كردن انسان‌هاى مؤمن و با اخلاص، سوء استفاده كردن از اوضاع و احوال گوناگون در جامعه اسلامى، كمك كردن به دشمن، مخالفت كردن با احكام اسلامى و پياده شدن مقررات اسلام، تلاش براى به فساد كشاندن نسل مؤمن، منكرهاى مهم است. [1]

ضرورت فراگيرى نحوه اجرا

آمر و ناهى براى اين‌كه در امر و نهى‌خود، مرتكب منكرنشود، واجب است امور زير را بياموزد:

1- شرايط امر به معروف و نهى از منكر

2- موارد واجب بودن و نبودن امر و نهى‌

3- موارد جايز بودن و نبودن امر و نهى. [2]

احكام مربوط به شناخت معروف و منكر

1- در شناخت معروف و منكر فرقى بين «يقين»، «راه‌هاى معتبر اجتهادى» و «تقليد» وجود ندارد. از اين رو، انسان از هر يك از راه‌هاى ياد شده معروف و منكر را بشناسد، امر به معروف و نهى از منكر بر او واجب مى‌شود. بنابراين؛ امر و نهى در موارد زير واجب است:

الف- اگر يقين كند كه عملى، واجب يا حرام است.

ب- اگر از راه‌هاى معتبر اجتهادى واجب يا حرام بودن عملى را به دست آورد.

[1] پاسدار اسلام، سال 11، شماره 129، ص 17.

[2] تحرِیر الوسِیله، ج 1، ص 467، مسألة 8.