اجرا مى‌كنند، اظهار حق و انكار باطل،- به ويژه بر علماى اسلام- واجب است و اگر سكوت علماى اعلام موجب هتك مقام علم و اسائه ظن به علماى اسلام شود، اظهار حق به هر شكل ممكن، واجب است، اگرچه بدانند تأثير نمى‌كند. [1]

3- اگر ورود بعضى علماى اعلام در دستگاه ظالمان موجب جلوگيرى از مفسده‌ها و منكرات شود، تصدّى آن امر، واجب است، مگر آن‌كه مفسده مهم‌ترى در آن باشد، مثل آن‌كه تصدى آن‌ها باعث سستى عقايد مردم يا سلب اعتماد آن‌ها به علما گردد، كه در اين صورت، جايز نيست. [2]

شرايط ديگر

عدالت و عامل معروف و تارك منكر بودن براى آمر و ناهى شرط نيست؛ بنابراين، اگر آمر و ناهى، خود مرتكب حرام شوند، در صورت اجتماع شرايط، واجب است كه ديگرى را از ارتكاب آن نهى كنند، همان‌طور كه ارتكاب آن براى خودشان نيز حرام است.

همچنين اگر خود، واجبى را ترك كرده باشند، در صورت اجتماع شرايط، واجب است ديگرى را به همان واجب، امر كنند همان طور كه واجب است خودشان نيز به آن، عمل كنند. [3]

[1] توضِیح المسائل، مسألة 2793.

[2] همان، مسألة 2797.

[3] تحرِیر الوسِیله، ج 1، ص 475، مسألة 20.