نبايد با او صحبت كند، خواه نوع حرف زدنِ زن، مرد را به گناه بيندازد، خواه موضوع مورد بحث. عكس اين مطلب نيز صادق است، يعنى اگر مردى بداند كه زنى مى‌خواهد با او به قصد به گناه انداختن او صحبت كند، نبايد با او صحبت كند؛ چه گناه شهوانى باشد و چه غير آن، مانند غيبت، دروغ، تهمت و مانند آن. مرد نيز نبايد به گونه‌اى سخن بگويد كه نامحرم به حرام بيفتد.

مردانى كه علاقه دارند با زنان نامحرم هم صحبت شوند، در يك جا كار كنند، نزديك به هم بنشينند يا حتى حضور زن نامحرم موجب كار بيشتر آنان مى‌شود، علاقه‌مند هستند با نامحرمان شوخى و بذله گويى كنند و مانند آن بايد توجه داشته باشند كه شيطان در دل آنان رسوخ كرده است. [1]

زنان نيز مى‌توانند بدون قصد لذت و بدون تغيير صدا و نازك و لطيف كردن آن، و نيز در صورتى كه ترس افتادن در گناه نباشد، با مردان صحبت كنند. [2] اما جايز نيست خانمى به قصد به حرام انداختن نامحرم با او صحبت كند. خواه مطالبى را بگويد كه او به گناه بيفتد يا به گونه‌اى بگويد كه نامحرم به گناه آلوده شود، مانند تعريف صحنه‌هاى محرك و يا بيان چيزهايى كه نامحرم با شنيدن آن تحريك مى‌شود. [3] نامه‌نگارى با نامحرم [گفت‌وگوى تلفنى، كامپيوترى(چَت كردن) و امثال آن‌] و طرح مسائل عشقى و شهوانى در آنها نيز چون غالباً مفسده دارد جايز نيست. [4]

2. احكام تماس بدنى‌

هر كس كه نگاه كردن به او جايز نيست، تماس بدنى نيز با او جايز نيست و هر گونه لمس كردن بدن با هر عضوى باشد حرام است و بايد از آن اجتناب كرد، حتى صورت و

[1]. احکام روابط خانواده، ص 153 – 157. امام خمِینِی(ره) چنِین مِی‌فرماِید: «سخن‌گفتن [زن با نامحرم] اگر مهِیج باشد، حرام است و اگر مهِیج نبوده و خوف فتنه هم در کار نباشد، احتِیاط مستحب آن است که ترک نماِید مگردر حال ضرورت، به وِیژه اگر مخاطب او جوان باشد.» (تحرِیر الوسِیله، ج 2، کتاب النکاح، ص 245، مسئله 29)

[2]. تحرِیر الوسِیله، ج 2، کتاب النکاح، ص 245، مسئله 29 (دار التعارف)

[3]. احکام روابط زن و مرد، ص 158

[4]. ر.ک: همان، ص 162، پاورقِی، نظرات آِیات عظام سِیستانِی، تبرِیزِی، مکارم، بهجت و گلپاِیگانِی؛ نِیز ساِیت hayaliw.gro، بخش پرسش‌هاِی متداول