درس هشتم:

قضاى روزه (1)

الف- جاهايى كه فقط قضاى روزه برانسان واجب است و كفاره واجب نيست، عبارتند از:

1- روزه دار در روز ماه رمضان عمداً قى كند.

2- در شب ماه رمضان جنب باشد و به تفصيلى كه در مسأله 1630 گفته شد تا اذان صبح از خواب سوّم بيدارنشود.

3- نيّت روزه نكند، يا ريا كند، قصد كند كه روزه نباشد.

4- در ماه رمضان غسل جنابت را فراموش كند و با حال جنابت يك روز يا چند روز روزه بگيرد.

5- بدون اينكه تحقيق كند صبح شده يا نه، كارى كه روزه را باطل مى‌كند انجام دهد، بعد معلوم شود صبح بوده است.

6- كسى بگويد صبح نشده و انسان به گفته او كارى كه روزه را باطل مى‌كند انجام دهد، بعد معلوم شود صبح بوده است.

7- كسى بگويد صبح شده و انسان به گفته او يقين نكند يا خيال كند شوخى مى‌كند و كارى كه روزه را باطل مى‌كند انجام دهد بعد معلوم شود صبح بوده است.

8- به گفته شخص عادلى افطار كند، بعد معلوم شود مغرب نبوده است.

9- در هواى صاف به واسطه تاريكى يقين كند كه مغرب شده و افطار كند، بعد معلوم شود كه مغرب نبوده است. ولى اگر در هواى ابرى به گمان مغرب بودن افطار كند، بعد معلوم شود كه مغرب نبوده، قضا لازم نيست.

10- براى خنك شدن يا بى جهت مضمضه كند، و بى‌اختيار آب فرو رود، ولى اگر