چند مسأله‌

1- احتياط واجب آن است كه فقير و مسكين بيشتر از مخارج سال خود و عيالاتش را از زكات نگيرد و اگر مقدارى پول يا جنس دارد، فقط به اندازه كسرى مخارج يك سالش زكات بگيرد. (م 1926)

2- صنعتگر يامالك يا تاجرى كه درآمد او از مخارج سالش كمتر است، مى‌تواند براى كسرى مخارجش زكات بگيرد و لازم نيست ابزار كار يا ملك يا سرمايه خود را به مصرف مخارج برساند. (م 1928)

3- فقير ى كه خرج سال خود و عيالاتش را ندارد، اگر خانه‌اى دارد كه ملك اوست و در آن نشسته يا مال سوارى دارد، چنانچه بدون اينها نتواند زندگى كند، اگر چه براى حفظ آبرويش باشد، مى‌تواند زكات بگيرد و همچنين است اثاث خانه و ظرف و لباس تابستانى و زمستانى و چيزهايى كه به آنها احتياج دارد. و فقيرى كه اينها را ندارد. اگر به اينها احتياج داشته باشد، مى‌تواند از زكات خريدارى نمايد. (م 1929)

4- چيزى را كه انسان بابت زكات به فقير مى‌دهد، لازم نيست به او بگويد كه زكات است، بلكه اگر فقير خجالت بكشد، مستحب است بطورى كه دروغ نشود به اسم پيشكش بدهد، ولى بايد قصد زكات نمايد. (م 1935)

5- كسى كه بدهكار است و نمى‌تواند بدهى خود رابدهد اگر چه مخارج سال خود را داشته باشد، مى‌تواند براى دادن قرض خود زكات بگيرد ولى بايد مالى را كه قرض كرده در معصيت خرج كرده نباشد يا اگر در معصيت خرج كرده از آن معصيت توبه كرده باشد كه در اين صورت از سهم فقرا مى‌شود به او داد. (م 1937)

شرايط مستحقان زكات‌

1- شيعه دوازده امامى‌بودن (م 1942)

2- مصرف نكردن در معصيت (م 1945)

3- واجب النفقه نبودن مثل اولاد، همسر و ... (م 1948)

4- سيّد نبودن^

^- سِید نمِی‌تواند از غِیر سِیّد زکات بگِیرد ... مگر در شراِیط ناچارِی ... . (م 1955)