نيّت‌

منظور از نيّت، آن است كه انسان نماز را براى انجام فرمان خداوندعالم به جا آورد و لازم نيست نيّت را از قلب خود بگذراند يا به زبان بگويد كه چهار ركعت نماز ظهر مى‌خوانم قُرْبَةً الَى اللَّهِ. (م 943)

اگر در نماز ظهر يا عصر، نيّت كند كه چهار ركعت نماز مى‌خوانم و معيّن نكند كه نماز ظهر است يا عصر، نماز او باطل است. (م 944)

كسى كه ريا كند؛ يعنى براى نشان دادن به مردم نماز بخواند، نمازش باطل است، خواه فقط براى مردم باشد، يا خدا و مردم هر دو را در نظر بگيرد. همچنين اگر قسمتى از نماز را براى غير خدا به جا آورد، نماز باطل است، چه آن قسمت، واجب باشد مثل حمد و سوره، چه مستحب باشد مانند قنوت، بلكه اگر تمام نماز را براى خدا به جا آورد، ولى براى نشان‌دادن به مردم در جاى مخصوصى مثل مسجد، يا در وقت مخصوصى مثل اول وقت، يا به‌طرز مخصوصى مثلًا با جماعت نماز بخواند، نمازش باطل است. (م 946- 947)

تكبيرة الاحرام‌

شروع نماز با گفتن «اللَّهُ اكْبَرُ»، تكبيرة الاحرام ناميده مى‌شود. در تكبيرةالاحرام بايد حروف «اللَّه» و حروف «اكْبَرُ» و دو كلمه «اللَّهُ اكْبَرُ» پشت سر هم و به عربى صحيح گفته شود، بدن آرام باشد و به احتياط واجب «اللَّهُ اكْبَرُ» را به چيزى مثل اقامه يا دعايى كه پيش از آن مى‌خواند، نچسباند. (م 948- 949 و 951)

مستحب است كه موقع گفتن تكبيرةالاحرام، دست‌ها را تا مقابل گوش‌ها بالا برد و طريقه صحيح آن اين است كه با شروع تكبير، دست‌ها به طرف بالا حركت كند و با پايان يافتن تكبير، دست‌ها مقابل صورت يا گوش‌ها رسيده باشد.

(م 955 و استفتاءات، ج 1، ص 152).