قيام‌

قيام يعنى ايستادن بر روى دو پا، بدون اين‌كه به جايى تكيه كند.

قيام در موقع گفتن تكبيرةالاحرام و قيام پيش از ركوع كه آن را قيام متّصل به ركوع مى‌گويند ركن است، ولى قيام در موقع خواندن حمد و سوره و قيام بعد از ركوع، ركن نيست. (م 958)

اگر نمازگزار، ركوع را فراموش كند و بعد از حمد و سوره بنشيند و يادش بيايد كه ركوع نكرده، بايد بايستد و به ركوع رود و اگر بدون اينكه بايستد به حال خميدگى به ركوع برگردد، چون قيام متّصل به ركوع را به جا نياورده، نماز او باطل است. (م 960)

بعد از تمام شدن ذكر ركوع بايد راست بايستد و بعد از آن كه بدن آرام گرفت به سجده رود و اگر عمداً پيش از ايستادن، يا پيش از آرام گرفتن بدن به سجده رود نمازش باطل است. (م 1040)

ركوع‌

نمازگزار در هر ركعت بعد از قرائت، بايد به اندازه‌اى خم شود كه بتواند دست را به زانو بگذارد؛ اين عمل را «ركوع» مى‌گويند. (م 1022)

انسان در ركوع هر ذكرى بگويد كافى است، ولى احتياط واجب آن است كه به قدر سه مرتبه «سُبْحانَ اللَّهِ» يا يك مرتبه «سُبْحانَ رَبِّىَ الْعَظيمِ وَ بِحَمْدِهِ» كمتر نباشد. (م 1028)

سجود

سجده آن است كه پيشانى، كف دو دست، سر دو زانو و سر دو انگشت بزرگ پاها را بر زمين بگذارد. (م 1045)

دو سجده روى هم يك ركن است. گفتن هر ذكرى در سجده كافى است، ولى احتياط واجب آن است كه مقدار ذكر از سه مرتبه «سُبْحانَ اللَّهِ» يا يك مرتبه «سُبْحانَ رَبِّىَ الْاعْلى‌ وَ بِحَمْدِهِ» كمتر نباشد. (م 1046 و 1049)