درس هفتم

نمازهاى واجب‌

تاكنون درباره احكام نمازهاى يوميّه و نماز جمعه بحث كرديم، در اين درس به بيان بعضى از احكام نمازهاى قضا، آيات، نماز ميّت و غيره مى‌پردازيم.

نماز قضا

نماز به خاطر جايگاه بلندى كه در اسلام دارد و در روايات اسلامى از آن به عنوان «ستون دين»، «پرچم اسلام»، «مرز بين ايمان و كفر»، «كليد بهشت» و مانند اين‌ها ياد شده است؛ از اين رو، سستى و سهل‌انگارى در انجام آن مورد نكوهش قرار گرفته و ترك عمدى آن نيز از گناهان كبيره شمرده شده است؛ كسى كه نماز را سبك شمرده، در اول وقتش به جا نياورد، يا به تأخير انداخته بعد از وقت بخواند از شفاعت معصومين : محروم خواهد شد؛ چنان كه از رسول خدا 6 نقل شده كه فرمود:

«لا يَنالُ شَفاعَتى‌ غَداً مَنْ اخَّرَ الصَّلاةَ الْمَفْرُوضَةَ بَعْدَ وَقْتِها» [1]

شفاعت من در روز قيامت به كسى كه نماز واجبش را تأخير انداخته، در وقت آن نخواند، نمى‌رسد.

با همه سفارشى كه نسبت به نماز شده، گاهى ديده مى‌شود كه بعضى از روى عمد و يا به هر دليل و بهانه‌اى، نماز واجب خود را نمى‌خوانند. در هر صورت خواندن نمازهاى قضا شده بر انسان واجب است. بعضى از احكام اين‌گونه نمازها به شرح زير است:

1- وسائل الشِّیعه، ج 3، ص 181.