1- كسى كه نماز قضا دارد، بايد در خواندن آن كوتاهى نكند، ولى واجب نيست فوراً آن را به جا آورد. (م 1372)

2- تا انسان زنده است اگر چه از خواندن نمازهاى قضاى خود عاجز باشد، ديگرى نمى‌تواند نمازهاى او را قضا نمايد. (م 1378)

3- قضاى نمازهاى يوميّه، لازم نيست به ترتيب خوانده شود، مثلًا كسى كه يك روز نماز عصر و روز بعد نماز ظهر را نخوانده، لازم نيست اوّل نماز عصر و بعد از آن نماز ظهر را قضا نمايد. (م 1375)

4- كسى كه چند نماز از او قضا شده و شماره آن‌ها را نمى‌داند، مثلًا نمى‌داند چهار تا بوده يا پنج تا، چنانچه مقدار كمتر را بخواند كافى است. همچنين اگر شماره آن‌ها را مى‌دانسته و فراموش كرده، اگر مقدار كمتر را بخواند كفايت مى‌كند. (م 1383)

5- نماز قضا را با جماعت مى‌شود خواند؛ چه نماز امام جماعت، ادا باشد يا قضا و لازم نيست هر دو يك نماز را بخوانند، مثلًا اگر نماز قضاى صبح را با نماز ظهر يا عصر امام بخواند اشكال ندارد. (م 1388)

6- قضاى نمازهايى كه در وطن يا محلّ اقامت، فوت شده، تمام و قضاى نمازهايى كه در سفر بدون قصد ماندن ده روز فوت شده، شكسته است. [1]

7- كسى كه نماز قضا دارد مى‌تواند نماز مستحبى بخواند. (م 1373)

8- نماز مستحبى جاى قضاى نماز واجب را نمى‌گيرد. [2]

نماز آيات‌

نماز آيات به‌واسطه چهار چيز واجب مى‌شود:

1- گرفتن خورشيد؛

2- گرفتن ماه، اگر چه مقدار كمى از آنها گرفته شود و كسى هم از آن نترسد؛

3- زلزله اگر چه كسى هم نترسد؛

1- استفتاءات، ج 1، ص 182.

2- همان، ص 187.