درس نهم

قصد اقامت و احكام آن‌

كسى كه قصد دارد، در محلّى- غير از وطن خود- ده روز پشت سر هم بماند، يا مى‌داند كه بدون اختيار ده روز در آن محلّ مى‌ماند به دو شرط زير بايد نماز خود را تمام بخواند:

1- بداند ده روز در آن محل مى‌ماند،

2- بخواهد ده روز را در يك جا بماند. (م 1335 و استفتاءات، ج 1، ص 235)

بنابراين، انسان بايد در قصد اقامت، به ده روز ماندن خود علم داشته باشد، و اگر نداند كه ده روز در آن محل مى‌ماند يا نه، قصد اقامت، تحقّق پيدا نمى‌كند. در اين راستا چنانچه سى روز به صورت ترديد در يك محل بماند از روز سى و يكم به بعد بايد نمازش را در آن محل، تمام بخواند. (م 1353)

حكم بيرون رفتن از محلّ اقامت‌

مراد از بيرون رفتن از محلّ اقامت، بيرون رفتن از محلّ و حدود عرفى آن، بيش از حدّ ترخص و كمتر از حدّ شرعى است. سؤال اين است كه آيا اين بيرون رفتن به قصد اقامت، ضرر مى‌رساند يا نه؟ پاسخ پرسش را در ضمن نكات زير خواهيد يافت:

1- اگر از اول قصد داشته باشد كه در بين ده روز به اطراف محلّ اقامت برود، چنانچه جايى كه مى‌خواهد برود، از مقدار ترخّص، دورتر نباشد، بايد در همه ده روز نماز را تمام بخواند. (ر. ك: م 1338)

2- اگر از اوّل قصد داشته باشد به اطراف محلّ اقامت كه دورتر از مقدار ترخّص و كمتر از حدّ شرعى (5/ 22 كيلومتر) است، برود، بايد قصد بيشتر از يك مرتبه آن هم به مقدار يك يا دو ساعت بيرون رفتن را نداشته باشد. بنابراين اگر با اين قصد، نيّت اقامت‌