كسى كه براى
ترساندن مردم و قصد آشوب و فساد در زمين، سلاح بكشد كه موجب ترساندن مردم و سلب
امنيت جامعه شود؛ خواه در خشكى يا دريا و خواه در شهر يا روستا و خواه شب يا روز
باشد، محارب محسوب مىشود و مستحق حدّ است. [1]
اگر كسى سلاح
برگيرد، ولى در اثر ناتوانى موجب هراس هيچ فردى نشود يا اگر سلاح خود را به انگيزه
عداوت شخصى به سوى يك يا چند نفر مخصوص بكشد و عمل او جنبه عمومى نداشته باشد،
محارب محسوب نمىشود. [2]
حدّ
محارب
حاكم شرع مخيّر
است كه يكى از چهار كيفر زير را درباره محارب اجرا كند:
بهتر اين است كه
حاكم، جنايت را ملاحظه نمايد و كيفر مناسب را تعيين كند، به عنوان مثال، اگر كسى
را كشته، او را بكشند، يا به دار بياويزند؛ اگر به مال مردم دست درازى كرده، دست و
پايش را ببرند و چنانچه با حمل سلاح تنها موجب ترس مردم شده، وى را از آن شهر
تبعيد كنند. [4]
كيفيت
اجراى حدّ محارب
1- اگر مجازات
صلب (به دار كشيدن) را در مورد محارب اختيار كنند او را زنده
1- در ماده 183 قانون مجازات اسلامِی درباره تعرِیف
«محارب و مفسد فِی الارض» چنِین آمده: «هر کس که براِی اِیجاد
رعب و هراس و سلب آزادِی و امنِیت مردم دست به اسلحه ببرد محارب و مفسد
فِی الارض مِیباشد.»
2- ر.ک. قانون
مجازات اسلامِی، هوشنگ ناصرزاده، ص 49.
3- برِیدن
دست راست و پاِی چپ مفسد و محارب به همان گونهاِی است که در حد سرقت
عمل مِیشود. (ر.ک. قانون مجازات اسلامِی، ص 52، ماده 196)