درس چهاردهم

هبه (بخشش)

هبه عبارت است از خارج ساختن مال از ملك خود و به ملك ديگرى درآوردن به طور رايگان و آن قراردادى است كه به ايجاب و قبول احتياج دارد، به هر لفظى كه مقصود را برساند. [1]

اهميت هبه‌

هبه كه گاهى از آن به «عطيه» و «نحله» تعبير مى‌شود، در اسلام از اهميت فراوانى برخوردار است و روايات بسيارى در اين باره وارد شده است. چنان كه حضرت على 7 مى‌فرمايد:

بَذْلُ اليَدِ بِالعَطِيَّةِ أَجْمَلُ مَنْقَبَةٍ وَ أَفْضَلُ سَجِيَّةٍ. [2]

بذل نعمت به بخشش، زيباترين صفت ستوده و برترين خصلت است.

امام باقر 7 مى‌فرمايد:

لَوْ يَعْلَمُ الْمُعْطِى ما فِى العَطِيَّةِ ما رَدَّ أَحَدٌ أَحَداً. [3]

1. تحرِیر الوسِیله، ج 2، ص 56، قبل از مسأله 1.

2. شرح غرر الحکم، ج 37، ص 266.

3. وسائل الشِیعه، ج 1، ص 290.