احكام كفارات‌

1. براى به جا آوردن هر يك از كفارات سه گانه، نيت لازم است. يعنى داشتن: 1- قصد عمل 2- قصد قربت 3- قصد كفاره بودن آن عمل. و نيز تعيين نوع كفاره در صورتى كه شخص بيش از يك نوع كفاره بر عهده دارد. به عنوان مثال اگر كسى كفاره افطار عمدى روزه ماه رمضان و كفاره عمل نكردن به نذر به عهده دارد به هنگام اطعام بايد تعيين كند كه اطعام فقير، مربوط به كفاره كدام يك از دو كفاره است. [1]

سؤال: در مظالم يا كفارات و يا ديون مالى ديگر كه احتياج به قصد قربت دارد اگر شخصى بدون توجه به اينكه قصد قربت لازم داشته مدتى پيش آن دين را پرداخته، آيا مى‌تواند پس از گذشت مدتى نسبت به آنچه قبلا پرداخته قصد قربت كند ياخير؟

جواب: اگر عين مال در نزد مستحقى كه آنرا دريافت كرده موجود نباشد قصد قربت نسبت به گذشته اثر ندارد. ولى اگر بدهى را با قصد عنوان آن، مثلا كفاره را به قصد كفاره و زكات را به قصد زكات داده، همان كفايت مى‌كند. [2]

2. انسان نبايد در به جا آوردن كفاره كوتاهى كند، ولى لازم نيست فورا آن را انجام دهد. [3]

3. اگر به چيز حرامى روزه خود را باطل كند، چه آن چيز اصلا حرام باشد مثل شراب و زنا، يا به جهتى حرام شده باشد، مثل نزديكى كردن با عيال خود در حال حيض، بنابر احتياط كفاره جمع بر او واجب مى‌شود، يعنى بايد يك بنده آزاد كند و دو ماه روزه بگيرد و شصت فقير را سير كند، يا به هر كدام آنها يك مد كه تقريبا ده سير است گندم يا جو يا نان و مانند اينها بدهد و چنانچه هر سه برايش ممكن نباشد، هر كدام آنها كه ممكن است بايد انجام دهد. [4]

4. در تمامى كفارات، روزه‌ها را بايد پى در پى و به دنبال هم گرفت، ولى براى كفاره 60 روز روزه كافى است كه سى و يك روز آن پى در پى گرفته شود. [5] بنابر اين براى‌

1. تحرِیر الوسِیله، ج 2، ص 127، م 2.

2. استفتائات، ج 2، ص 484، س 1.

3. توضِیح المسائل، م 1684.

4. همان، م 1665.

5. تحرِیر الوسِیله، ج 2، ص 129، م 9.