مواظب باشد كه:

1- برخورد او با كسى كه گناه مرتكب شده، همانند برخورد طبيب معالج مهربان، با شخص مريض باشد.

2- بايد همانند برخورد پدرى مهربان كه مصلحت فرزندش را ملاحظه مى‌كند، با او برخورد كند.

3- اين برخورد رابراى خير خواهى شخص گناهكار و جامعه اسلامى انجام دهد.

4- براى رضاى خدا، امر به معروف ونهى ازمنكر كند.

5- خودش را برتر ازشخص گنهكار نداند. چه بسا شخص مرتكب اين گناه، ازجهات ديگرى پيش خدا براو برترى داشته باشد. [1]

يكى از مهمترين روشهاى امر به معروف و نهى ازمنكر، شيوه عملى آن است؛ يعنى انسان طورى وظايف خود را انجام دهد كه ديگران از او بياموزند چگونه انجام وظيفه كنند.

اين روش مؤثرتر است؛ چون هرگز با شخص برخوردى انجام نگرفته تا رنجيده شود، يا درمقابل تذكر، مقاومت نشان دهد. البته اگر اين روش مؤثر نباشد بايد به مرتبه بالاتر يعنى امر ونهى (دستور به انجام كار يا ترك آن) روآورد.

امر به معروف و نهى ازمنكر، با شرايطى كه بيان خواهد شد، واجب است و ترك آن معصيت است، و در مستحبات و مكروهات، امر و

[1] - تحرير الوسيله، ج 1، ص 481