رسول خدا 6 مى‌فرمايد:

«مَنِ اغْتابَ مُسْلِماً اوْ مُسْلِمَةً لَمْ يَقْبَلِ اللَّهُ صَلاتَهُ وَ لا صِيامَهُ ارْبَعينَ يَوْماً وَ لَيْلَةً الّا انْ يَغْفِرَلَهْ صاحِبُهُ» [1]

كسى كه غيبت مرد يا زن مسلمانى را بكند نماز و روزه او تا چهل شبانه روز قبول نيست، مگر آنكه شخص غيبت شونده از او درگذرد.

در جاى ديگر به ابوذر سفارش مى‌كند:

«... ايَّاكَ وَ هِجْرانَ اخيكَ فَانَّ الْعَمَلَ لا يُتَقَبَّلُ مَعَ الْهِجْرانِ» [2]

مبادا با دوست و برادرت قطع رابطه كنى؛ زيرا عمل با قهر و قطع رابطه پذيرفته نمى‌شود.

همينطور نيّت بد نسبت به برادر دينى در قبول نشدن عمل انسان مؤثر است. چنان كه امام صادق 7 مى‌فرمايد:

«لا يَقْبَلُ اللَّهُ مِنْ مُؤْمِنٍ عَمَلًا وَ هُوَ مُضْمِرٌ عَلى‌ اخيهِ الْمُؤْمِنِ سُوءً» [3]

خداوند، عمل مؤمنى را كه در دل نيّت بدى نسبت به برادر مؤمنش داشته باشد نمى‌پذيرد.

بنابر اين مراعات كردن مسائل اجتماعى يكى از شرايط قبولى عمل است و اگر انسان پيوندهاى خود و مردم يا مردم با مردم را پاره كند هرگز با نماز و روزه‌اش نخواهد توانست ميان خود و خداى متعال پيوندى برقرار نمايد.

4- مسائل خانوادگى‌

مراعات مسائل خانوادگى يكى ديگر از شرايط قبولى عمل است. اسلام ميان رابطه انسان با خدا و رابطه زن و شوهر و والدين و فرزند، پيوند برقرار نموده كه هر گاه رفتار و حقوق خانواده و پيوند زمينى از بين برود آن پيوند آسمانى هم قطع مى‌گردد. رسول خدا 6 مى‌فرمايد:

1- بحار الانوار، ج 75، ص 258.

2- همان، ج 77، ص 91.

3- اصول کافِی، ج 2، ص 269.