«هر زنى كه شوهرش را اذيّت كند، اگر چه در طول عمرش روزها را روزه گرفته
و شبها را تا صبح به عبادت مشغول باشد و بندگان زيادى را آزاد و اموال فراوانى را
در راه خداوند انفاق كند، خداوند نماز و كارهاى خوب او را نمىپذيرد و او اول كسى
است كه به جهنم داخل مىشود، مگر اينكه شوهرش را از خودش راضى نمايد. سپس آن حضرت
فرمود: «بر شوهرش هم همين مسأله جارى است.» [1]