3. در زمان حاكميت حضرت امام حسن 7

پس از شهادت امام على 7 در كوفه، امام حسن مجتبى 7 به امامت رسيد و حاكميت امت اسلامى را به دست گرفت. مدت حاكميت آن حضرت چند ماهى بيش نبود. كوتاهى حاكميت ايشان حاصل خيانت‌هايى بود كه برخى كارگزاران حكومتى آن حضرت مرتكب شده و به دلايل عديده از حاكميت ايشان خارج شدند. يكى از اين افراد، «عبيد الله بن عباس» بود.

او فرمانده اول سپاه امام حسن 7 در نبرد با معاويه بود و اول كسى بود كه با آن حضرت بيعت كرد و مردم را به بيعت با آن حضرت تشجيع نمود. [2] عبيدالله در اثر مغلوب شدن در برابر وسوسه‌هاى معاويه و جاسوسانش در قبال دريافت هزاران درهم پول، شبانه اردوگاه امام حسن 7 را ترك و با خروج از حاكميت ايشان به معاويه پناه برد. [3]

4. در زمان حاكميت نظام جمهورى اسلامى ايران‌

نظام جمهورى اسلامى ايران در بيست و دوم بهمن ماه سال 1357 شمسى در پى انقلاب اسلامى پيروزمند ملت ايران به رهبرى امام خمينى (ره) پا به عرصه وجود گذاشت. از همان ابتدا تا قبل از تصويب قانون اساسى، افرادى با حكم حضرت امام تصدى امور كشور را بر عهده گرفتند و پس از تصويب قانون اساسى، تصدى پست‌هاى كارگزارى نظام بر اساس راهكارهاى پيش‌بينى شده در قانون اساسى از طريق انتخابات و يا انتصابات رهبرى ممكن و عملى شد. تعامل برخى از اين كارگزاران با نظام به گونه‌اى بود كه احتمالًا قابل تطبيق با طرح «خروج از حاكميت» باشد. در اينجا به غير از موردى كه در بيان مسأله تحقيق از آن، با عنوان «خروج كارگزاران مشاركتى (وابسته به حزب مشاركت) از حاكميت» ياد كرديم، به دو مورد مهم اشاره مى كنيم:

1. مهندس «مهدى بازرگان» رهبر نهضت آزادى در اوايل انقلاب از سوى حضرت امام‌

[1] زندگانى حضرت امام حسن مجتبى7،ص 136.

[2] قاموس الرجال،ج 7،ص 70.