پذيرفتن مسئوليت و ولايت از جانب امراى عادلى كه خداوند مردم را به پيروى از آنان امر كرده، كار كردن براى آنها فريضه‌اى است الهى، و اطاعت آنان واجب است و براى كسى كه از جانب آنان براى انجام كارى مأمور مى‌گردد تخلف از دستورشان جايز نيست.

2. وصل الله طاعة ولى امره بطاعة رسوله، و طاعة رسوله بطاعته، فمن ترك طاعة ولاة الامر لم يطع الله و لارسوله[1]

خداوند اطاعت از صاحب امرش را به اطاعت از رسولش وصل نموده است، و اطاعت از رسولش را به اطاعت خودش. پس هركس اطاعت صاحبان امر را ترك كرده، از خدا و رسولش اطاعت ننموده است.

هفت. حديثى از امام كاظم 7:

در وصيتى به هشام: ... و طاعة ولاة العدل تمام العز .... [2]

... و اطاعت از صاحبان امر تمام عزت است.

هشت. عقل و بناء عقلا:

يكى از احكام مستقل عقل، حكم به حسن اطاعت و قبح نافرمانى از كسى است كه اطاعت از او مطابق با مصلحت بوده ونافرمانى او مستلزم مفسده است. از اين رو، عقل به حسن اطاعت از حاكم و والى عادل، و قبح نافرمانى از او، حكم مى نمايد. و بر اساس قاعده «كلما حكم به العقل حكم به الشرع»، شرع نيز چنين حكمى را تأييد مى‌نمايد. ضمن اينكه،

اين موضوع از مقولاتى است كه عقلاى عالم از هر صنف و كيشى بر آن متفق‌القول‌اند.

مشى عقلاى عالم اين است كه اطاعت كنندگان از بزرگتر را مستحق مدح و نافرمانان از دستورات بزرگان لازم الاطاعه را مستحق ذم مى دانند. قطعا رويه شارع مقدس نيز به عنوان رئيس العقلا، همين مشى خواهد بود.

[1]الكافى،ج 1،ص 182.

[2]تحف العقول،ص 390.