و اموال، ملك تو نيست. و در هر چيز كم يا زياد، امانت را به آنان ادا كن، و بر توباد به مدارا و گذشت البته بدون آنكه حقى را پايمال كنى كه نادان به تو گويد حق خدا را پايمال كرده‌اى.

و از اعمال كارگزاران خويش در هر مورد كه ممكن است از ناحيه آن به تو عيبى وارد شود، پوزش طلب تا مردم پوزش تو رابپذيرند. و سنت‌هاى جاهليت را در ميان جامعه بميران، و همه دستورات اسلام اعم از كوچك و بزرگ را در جامعه زنده و آشكار كن، و بايد بيشترين توجه تو به نماز باشد چرا كه پس از اقرار به دين، نماز سر اسلام محسوب مى‌گردد.

3. (وصيت به عمرو بن حزم به هنگام عزيمت به يمن): بسم الله الرحمن الرحيم. هذا بيان من الله و رسوله، يا ايها الذين آمنوا اوفوا بالعقود، عهد من محمد النبى رسول الله لعمرو بن حزم حين بعثه الى اليمن، امره بتقوى الله فى امره كله، فان الله مع الذين اتقوا والذين هم محسنون. و امره ان يأخذ بالحق كما امره الله، و ان يبشر الناس بالخير و يأمرهم به، و يعلم الناس القرآن و يفقههم فيه، و ينهى الناس، فلايمس القرآن انسان الا و هو طاهر. و يخبر الناس بالذى لهم والذى عليهم. و يلين للناس فى الحق، و يشتد عليهم فى الظلم، فان الله كره الظلم و نهى عنه ...[1]

به نام خداوند بخشنده و مهربان. اين بيانى است از سوى خدا و رسول او، يا ايها الذين آمنو اوفوا بالعقود. عهدنامه‌اى است از محمد نبى، پيامبر خدا 6 به عمرو بن حزم آنگاه كه او را به يمن اعزام مى‌داشت، او را به تقواى الهى و اجراى همه دستورات خدا فرمان مى‌دهد، كه خداوند با تقوا پيشگان و نيكوكاران است. به او فرمان مى‌دهد همان گونه كه خداوند امر فرموده، همواره طرفدار حق باشد و مردم را به نيكى بشارت داده و به انجام آن مأمور كند و به مردم قرآن را تعليم داده و به مسائل آن آشنا كند و آنان را از منكرات باز دارد. و اين كه انسانى جز با طهارت به قرآن دست نزند و مردم را به امورى كه به سود يا زيان آنان است آگاه كند و در انجام حق با مردم همراهى كند و در ستمگريهايشان بر آنان سخت گيرد، چرا كه خداوند ستم را ناخوشايند دارد و از آن نهى نموده است.

[1]تاريخ طبرى،ص 25-26.