سه. احاديثى از امام على 7:

1. انه ليس على الامام الا ما حمل من امر ربه، الا بلاغ فى الموعظة و الاجتهاد فى النصيحة والاحياء للسنه و اقامه الحدود على مستحقيها و اصدار السهمان على اهلها[1]

آنچه بر عهده امام است اين است كه آنچه را خدا به او فرمان داده به جا آورد، چون:

رساندن مواعظ وسعى در نيكخواهى و احياى سنت پيامبر، و اقامه حدود خدا بر كسانى كه سزاوار آن هستند و اداى حق هركس از بيت المال.

2. ايها الناس، ... لكم على حق، فاما حقكم على فالنصيحة لكم و توفير فيئكم عليكم، و تعليمكم كيلا تجهلوا، و تأديبكم كيما تعلموا. [2]

اى مردم ... شما را بر من حقى است، حقى كه شما به گردن من داريد: اندرز دادن و نيكخواهى شماست، و غنايم را به تمامى ميان شما تقسيم كردن و تعليم دادن شماست تا جاهل نمانيد و تأديب شماست تا بياموزيد.

3. على الامام ان يعلم اهل ولايته حدود الاسلام والايمان. [3]

بر امام است كه بر اهل ولايت خويش حدود اسلام و ايمان را تعليم دهد.

4. والواجب فى حكم الله و حكم الاسلام على المسلمين ... ان يختاروا لانفسهم اماما ...

يجمع امرهم و يحكم بينهم و يأخذ لمظلوم من الظالم حقه و يحفظ اطرافهم و يجبى فيئهم و يقيم حجهم و جمعتهم و يجبى صدقاتهم. [4]

و آنچه از حكم خدا و حكم اسلام بر مسلمانان ... واجب مى‌باشد ... اين است كه ... براى خويش امام ... معين كنند، كسى كه كارهاى اجتماعى و حكومتى آنان را جمع و جور و سر و سامان دهد و بين آنان قضاوت كند و حق ستمگران را از ستمديدگان باز گيرد، حدود و ثغور و امنيت آنان را حفظ، مالياتشان را گردآورى، مراسم حجشان و نماز جمعه آنان را اقامه و صدقاتشان را جمع كند.

[1]نهج‌البلاغه،ترجمۀ فولادوند،خطبۀ 104.

[2]همان،خطبۀ 34.

[3]عيون الحكم والمواعظ،ص 328.

[4]كتاب سليم بن قيس،ص 182.