15. توسعه و تحكيم برادرى اسلامى و تعاون عمومى بين همه مردم.

16. تنظيم سياست خارجى كشور بر اساس معيارهاى اسلام، تعهد برادرانه نسبت به همه مسلمانان و حمايت بى‌دريغ از مستضعفان جهان[1]

گفتنى است اهمال در انجام وظايفى كه به استناد منابع اسلامى و قانون اساسى بيان شد، پايه‌هاى مشروعيت رهبرى و نظام اسلامى را سست مى‌گرداند. البته بايد توجه داشت كه تحقق نيافتن برخى وظايف و تكاليف ياد شده در برهه‌اى از زمان به دليل وجود موانع داخلى و خارجى، لزوما به معناى اهمال در انجام آن نيست و همواره بايد تحقق اين امور را با در نظر گرفتن مقدورات نظام اسلامى سنجيد. مهم آن است كه جهت گيرى كلى نظام اسلامى به سمت عملى ساختن آنها باشد و اين مطالبات را به بوته فراموشى نسپارد و مقام رهبرى نيز همواره بر ين امر نظارت داشته، خود و كارگزاران حكومتى را نسبت بدان حساس و گوش به زنگ نگاه دارد.

انتخاب مردمى‌

رهبر جامع الشرايط بايد به نوعى منتخب مردم باشد. اين انتخاب مى تواند شكلهاى گوناگونى داشته باشد؛ از جمله: بيعت به شكل خاص؛ رأى مستقيم يا غير مستقيم به رهبرى.

در جمهورى اسلامى ايران، رهبر به شكل غير مستقيم از سوى مردم به رهبرى برگزيده مى‌شود؛ به اين ترتيب كه ابتدا، مردم با حضور در پاى صندوقهاى رأى، نمايندگانى را براى مجلس خبرگان رهبرى، انتخاب، و سپس ايشان از بين فقهاى واجد شرايط، يكى را به رهبرى انتخاب مى‌كنند. رهبر منتخب خبرگان تا زمانى كه از سوى خبرگان به نمايندگى از ملت، عزل نشده، مشروعيت لازم را براى رهبرى دارا مى باشد.

از مجموع آنچه در باره مشروعيت در زمان غيبت گفته شد، به دست مى آيد كه تا آنگاه كه نظام اسلامى از رهبرى فقيهى عادل، مدير و منتخب مردم يا نمايندگان ايشان برخوردار است مشروع مى‌باشد.

[1]اصل سوم.