آدمى و حيات احكام دين [1] و مايه پايدارى حكومت [2] و باعث غنى شدن مردم [3] دانسته شده است.

4- 1. اجراى عدالت يك ضرورت اجتماعى‌

عدالت را مى‌توان از امور محورى در حكومت دينى و از اركان دين دانست چرا كه با آن مى‌توان حق را استوار ساخت، به صراط پرهيزكارى گام نهاد و رتبه‌هاى ايمان را پيمود و به كمال رسيد.

اجراى عدالت در حقيقت پيروى از قانون عام آفرينش است. سيره انبيا و پيام رسالت همه مصلحان براى رستگارى و سعادت آدمى است. [4]) نظامى پايدار مى‌ماند و پشتوانه مردمى مى‌يابد كه بر اساس عدالت سامان يابد چه انسان‌هاى عدالت محور مى‌توانند با معيار بى‌بديل عدل نارسايى‌ها را به پايان رسانند و ريشه‌هاى ظلم و ستم را بسوزانند. [5]

در همين زمينه امام على 7 مى‌فرمايد: «إِنَّ أَفْضَلَ قُرَّةَ عَيْنِ الْوُلاةِ اسْتِقَامَةُ الْعَدْلِ فِى البِلادِ» [6]

« بهترين چشم روشنى حاكمان، استقرار و ثبات عدالت در كشورشان است.»

5- 1. عدالت و انسجام اجتماعى‌

حضور فعال عدالت در تار و پود جامعه در پيدا و نهان روابط اجتماعى از عوامل اصلى انسجام اجتماعى است؛ چه با كاهش يا اختلاف فاحش درآمدها و جلوگيرى از گسترش فاصله فقر و غنا كه با اجراى عدالت عملى مى‌شود، فرصت‌هاى رشد و تعالى براى همگان پديد مى‌آيد.

نا امنى‌ها، اضطراب‌ها، شورش‌ها و آشوب‌ها كاستى مى‌پذيرد، عصيان‌ها فرو مى‌نشيند، مردمان آرامش مى‌يابند، فرهنگ عطوفت و احترام به يكديگر جانشين پرخاشگرى‌ها كشمكش‌ها و كينه توزى‌ها مى‌شود، دل‌ها به هم نزديك مى‌شوند و وفاق ملى و الفت و انس‌

[1] الحياة، ج 6، ص 404

[2] همان، ص 3283

[3] کافِی، ج 1، ص 522

[4] پدِیده شناسِی فقر و توسعه ج 4، ص 322 برگرفته از احادِیث و رواِیات معتبر

[5] همان ص 325

6 نهج البلاغه نامه 53 نامه امام علِی 7 به مالک اشتر)؛ مستدرک الوسائل، ج 13، ص 164