4. بيمه‌هاى درمانى.

5. بيمه‌هاى بازنشستگى.

1- 2- 3. بيمه عمر:

برخى از حقوقدانان بيمه عمر را شاخه‌اى از بيمه زندگانى محسوب نموده‌اند و در اين زمينه نوشته‌اند: «بيمه زندگانى عبارت است از عقدى كه به موجب آن، بيمه‌گر تعهد مى‌كند كه مبلغى يكجا و يا به صورت نفقه مادام العمر) Renteviagere (با فوت بيمه‌گذار به ورثه او (يا شخص ديگر كه او تعيين كند) و يا اگر بيمه‌گذار (يا ثالثى به تعيين بيمه‌گذار) پس از فرارسيدن موعد معين، زنده باشد به بيمه‌گذار يا ثالث مذكور داده مى‌شود. بنابراين مبلغ بيمه به بيمه‌گذار يا ثالث مذكور داده مى‌شود. بيمه زندگانى بر دو قسم است: «اوّل بيمه عمر دوم بيمه زندگى» [1] برخى ديگر در زمينه تعريف بيمه عمر و زندگى نوشته‌اند «بيمه عمر يا بيمه زندگى را مى‌توان چنين تعريف كرد: قراردادى كه به موجب آن بيمه‌گر در مقابل دريافت حق بيمه، متعهد مى‌شود كه در صورت فوت بيمه شده يا در صورت زنده ماندن بيمه شده در مورد تعيين شده در قرارداد، مبلغ بيمه شده را به بيمه‌گذار (يا بيمه شده) يا استفاده كننده معين شده از سوى او بپردازد». [2]

بر اساس تعريف نخست، بيمه زندگى عقد بيمه‌اى است كه به‌موجب آن، بيمه‌گذار وجه بيمه معينى طبق بيمه نامه مى‌پردازد تا پس از اينكه به سن معين مذكور در بيمه‌نامه رسيد بيمه‌گر، مبلغى معين و يا نفقه معين مادام العمر، از آن سن به بعد، به او بدهد. اگر پيش از وصول به آن سن بميرد حقى بر بيمه‌گر نخواهد داشت [3] و بيمه عمر نيز عبارت از عقد بيمه‌اى است كه به‌موجب آن بيمه‌گر تعهد مى‌كند در مقابل دريافت حق بيمه مبلغى معين پس از مرگ بيمه‌گذار به شخص يا اشخاص مصرح در بيمه‌نامه يا به ورثه او بدهد. اين بيمه به نفع شخص ثالث است. [4]) برخى از نويسندگان حقوق بيمه نيز، در تعريف بيمه عمر نوشته‌اند: «بيمه عمر توافقى است كه به موجب آن از يك طرف، فردى يا مؤسسه‌اى به ازاى دريافت يك رشته

[1] دائرة المعارف حقوق مدنِی و تجارت، ص 668.

[2] بِیمه عمر و ساِیر بِیمه هاِی اشخاص ص 15.

[3] دائرة المعارف حقوق مدنِی و تجارت، ج 1، ص 668 .

[4] ترمِینولوژِی حقوق، ص 123.‌