مبالغ متساوى و متناوب، تعهد مى‌كند كه در صورت وقوع ضايعه فوت شخص مورد بيمه در زمان بيمه معين، پرداخت مبلغى را به ذى نفع يا ذى نفعان شخص بيمه شده تضمين كند». [1]

بعضى ديگر معناى بيمه عمر را اعم از بيمه زندگى دانسته و نوشته‌اند: «بيمه عمر عقدى است كه به موجب آن، بيمه‌گر در ازاى قسط هايى كه دريافت مى‌نمايد، متعهد مى‌گردد مبلغى از مال را به بيمه‌گذار يا شخص ثالث بپردازد. مبلغ مورد بيمه، در صورت وفات شخص بيمه شده، به ورثه متوفى، و در صورت زنده بودن بيمه شده پس از انقضاى مدت معين شده به خود بيمه شده پرداخت مى‌گردد. پرداخت مبلغ بيمه‌اى بر اساس توافق طرفين، يكجا به طلبكار بيمه‌اى يا به صورت اقساط مرتب در طول حيات طلبكار پرداخت مى‌گردد.» [2] ماده 23 به بعد قانون بيمه مصوب 1316 در زمينه بيمه عمر مى‌باشد. بيمه عمر، خود به بيمه عمر خطر فوت، بيمه عمر در صوت حيات بيمه شده، بيمه مختلط و بيمه عمر مشترك تقسيم مى‌شود.

الف. بيمه عمر خطر فوت (و انواع آن):

يكى از اشكالِ بيمه عمر، بيمه عمرِ خطر فوت مى‌باشد. اين شكل از بيمه عمر، داراى چهار نوع اصلى است:

[1]. بيمه تمام عمر: بر اساس بيمه تمام عمر، بيمه‌گر متعهد مى‌شود كه در صورت فوت بيمه شده از هر زمان، سرمايه بيمه مذكور در قرارداد را به استفاده كننده پرداخت نمايد. در مقابل اين تعهدِ بيمه‌گر، منعقد كننده قرارداد يا بيمه‌گذار نيز متعهد به پرداخت حق بيمه خواهد بود.

[2]. بيمه تمام عمر با شرط فوت بعد از مدت معين: در اين نوع از بيمه عمر، بيمه‌گر در صورتى به تعهد خود عمل مى‌كند كه بيمه شده بعد از تاريخ تعيين شده در قرارداد فوت نمايد.

[3]. بيمه عمر زمانى: بر اساس اين قرارداد، بيمه‌گر متعهد مى‌شود كه در صورت فوت بيمه شده در مدت اعتبار بيمه‌نامه، سرمايه تعيين شده را به استفاده كنندگان بپردازد. در برابر اين تعهد، بيمه‌گذار نيز متعهد به پرداخت اقساط حق بيمه در تمام مدت قرارداد يا تا زمان وقوع فوت بيمه شده در جريان اعتبار بيمه نامه مى‌باشد.

[1] محمد حسِین کعبِی نژادِیان بِیمه عمر، ص 4.

[2] الوسيط في شرح القانون المدنى الجديد، ج 2، جزء 7، ص 1389