مقدمه‌

برقرارى عدالت اجتماعى از شعارهاى اصولى اسلام و نمود بارز آن چگونگى و ميزان بهره‌مندى قشرهاى مختلف جامعه از اموال و امكانات عمومى يا به‌اصطلاح «بيت‌المال» است. اگر در جامعه‌اى حقوق همگان رعايت شود؛ ميان فرادست و فرودست تبعيضى نباشد و هر كسى به اندازه استحقاقش برخوردار گردد، نشان آن است كه هُماى عدالت بر سر آن جامعه سايه‌افكن شده است و زمامداران آن شيوه على 7 را در پيش دارند كه مى‌فرمايد:

«الذَّليلُ عِنْدى‌ عَزيزٌ حَتَّى آخُذَ الْحَقَّ لَهُ وَالْقَوِىُّ عِنْدِىْ ضَعيفٌ حَتَّى آخُذَ الْحَقَّ مِنْهُ» [1]

[1] - نهج‌البلاغه، ترجمۀ شهيدى، خطبه 37