ثروت‌هاى ملى علاج واقعه را قبل از وقوع بايد كرد و زمينه هرگونه سوء استفاده‌اى را از ميان برد و گرنه خسارت زدن به اين ثروت‌ها، در مواردى جبران‌ناپذير است.

ثروت‌هاى عمومى به ظاهر پايان‌ناپذير مى‌نمايند و هر نسلى كه به دوران مى‌رسد تنها دنبال حق و سهم خود هست؛ و كمتر براى افزايش اين ثروت‌ها احساس وظيفه مى‌كند؛ و اين بسيار خطرناك است. چرا كه اين ثروت‌ها كاستى پذيرند.

گذشته از اقدام‌هاى رسمى‌اى كه براى حفظ ثروت‌هاى عمومى انجام مى‌شود، زمانى مى‌توان به بقاى آنها اميدوار بود كه تلقى و تصور آن دهقان پير كه پايش بر لب گور بود و گردو مى‌كاشت، همگانى شود. ابن يمين داستان آن پير مرد دورانديش را چنين به رشته نظم كشيده است:

شهريارا آن شنيدستى كه در روز شكار شاه كسرى‌ كرد سوى پير دهقانى گذر

پير دهقان «جوز بن» مى‌كشت با وى گفت شاه نيستى گويى به تحقيق از فلاحت با خبر

«جوز بن» آخر نيارد كمتر از سى سال بار تو كجا يابى از او بر، روزگار خود مبر

گفت ما خورديم بر از كشته‌هاى رفتگان هر كه آيد گو برى او هم ز كشت ما بخور [1]

براى مثال چاه عميق حفر كردن و قنات‌ها را خشكاندن و سطح‌

[1] - امثال و حكم، على‌اكبر دهخدا، ج 2، ص 849