از اين گزارش معلوم مى‌شود كه در ميان انصار، از افراد ثروتمند خبرى نبوده و نخستين پذيرايى كننده مسلمانان تازه وارد، يك بيوه زن تهيدست بوده است.

با وجود اين، پس از پيوند مستحكمى كه پيامبر خدا 6 ميان مهاجران و انصار پديد آورد، آنان هر چه داشتند در طبق اخلاص نهادند و به ياران تازه وارد و برادران دينى‌شان تقديم داشتند و آنان را در مال خود شريك ساختند. [1]

مدتى به همين منوال سپرى گشت تا آن كه دوران گسترش اسلام فرا رسيد و مسلمانان به قصد ترويج دين مبين در جاى جاى سرزمين حجاز به حركت درآمدند. اين خيزش كه در قالب «جهاد» صورت مى‌گرفت، منجر به درگيرى با نيروهاى كفر مى‌گرديد و غنايم حاصل از آن بهره جهادگران مى‌شد. غنايم كه در آغاز بسيار اندك بود، نخستين منبع درآمد دولت اسلامى مدينه به‌شمار مى‌آمد و نيازمندى‌هاى سربازان اسلام از طريق آنها تأمين مى‌گشت. نكته شايان ذكر اين كه اندك بودن غنايم و نياز مالى شديد مسلمانان، موجب تقسيم هر چه سريع‌تر آنها مى‌گشت و نگهدارى اموال، تنها جنبه موقتى داشت. [2]

شواهد و مدارك تاريخى نشان مى‌دهد كه در طول دوران پيامبر خدا 6 وضعيت به همين منوال بوده است، يعنى غنايمِ اندك و تقسيمِ سريع بود. لزوماً هم چنين نبود كه اموال، نخست به مدينه انتقال يابد و سپس تقسيم شود. بلكه بيشتر، اين كار در همان ميدان جنگ انجام مى‌پذيرفت.

[1] - براى آگاهى بيشتر دربارۀ پيوند برادرى ميان مسلمانان و پيامدهاى مادى و معنوى آن، ر. ك. سيرة المصطفى، هاشم معروف الحسينى، چاپ دوم، ص 267-271

[2] - ر. ك. تاريخ التمدن الاسلامى، جرجى زيدان، ج 2، ص 13-16