از حضرت امام باقر 7 نقل شده است كه خداوند تبارك و تعالى نماز و زكات راقرين يكديگر ساخته و فرموده است: «وَ أَقيمُوا الصَّلاةَ وَ آتَوُا الزَّكاةَ» (به‌ياد داريد نماز را و بپردازيد زكات را)، پس آن كس كه نماز را به‌پا مى‌دارد ولى زكات را نمى‌پردازد، گويى كه نماز را هم به‌پا نداشته است.» [1]

از آيه‌هاى قرآنى چنين برمى‌آيد كه زكات نيز چون نماز، تنها به امت اسلامى اختصاص ندارد، بلكه امت‌هاى پيشين نيز موظف به پرداختن آن بوده‌اند.

(وَ اذْ اخَذْنا ميثاقَ بَنى‌ اسْرائلَ لا تَعْبُدُونَ الَّا اللَّهَ وَ بِالوالِدَيْنِ احْساناً وَ ذِى‌الْقُرْبى‌ وَاليَتامى‌ وَالمَساكينِ وَ قُولُوا لِلنَّاسِ حُسْناً وَ اقيمُوا الصَّلوةَ وَ اتُو الزَّكوةَ ثُمَّ تَوَلَّيْتُمْ الَّا قَليلًا مِنْكُمْ وَ انْتُمْ مُعْرِضُونَ) [2]

و آن هنگام كه از بنى اسرائيل پيمان گرفتيم كه جز خدا را نپرستيد و به پدر و مادر و خويشاوندان و يتيمان و درويشان نيكى كنيد و به مردمان سخن نيك گوييد و نماز بخوانيد و زكات بدهيد ولى جز

[1] - وسائل الشيعه، محمد بن حسن، حر عاملى، ج 9، ص 22. در روايت‌هاى ديگرى آمده است كه پرداختن زكات نشان بخشندگى و خوددارى از آن، نشانۀ بخل ورزيدن است. همچنين بر اين نكته تأكيد شده است كه پرداختن زكات هيچ‌گاه موجب كاستى مال زكات دهنده نمى‌شود و بر مال كسى هم كه از دادن آن خوددارى مى‌ورزد چيزى افزوده نمى‌گردد. از اين بالاتر، ثروتمندان با پرداختن زكات، اموال‌شان را بيمه مى‌كنند و طبق يك روايت، اگر مالى در دريا يا خشكى تلف گردد، دليلش را بايد در خوددارى از پرداخت زكات جست و جو كرد. براى آگاهى بيشتر ر. ك. وسايل الشيعه، ج 9، باب «زكات»

[2] - بقره (2)، آيۀ 83