«همه سرزمين عراق از جمله كويت؛ و ايران، هند، پاكستان، افغانستان، تركستان، بخارا سمرقند، اراضى سرزمين شام، تركيه، مصر، سودان، شمال آفريقا، همه زمين خراج محسوب مى‌شوند، زيرا كه با زور فتح شده‌اند و مردم آن خواه مسلمان و خواه كافر بايد خراج بپردازند؛ و مسلمانان، چنانچه پس از پرداخت خراج محصول زمينشان به حد نصاب برسد، زكات نيز بايد بپردازند. فقط مسلمانى كه بتواند با دليل و سند ثابت كند زمين او «عشرى» [1] است از پرداخت زكات معاف است و تنها بايد يك دهم محصول خود را به عنوان زكات بپردازد.

اما شبه جزيره عربستان به انضمام يمن، و اندونزى، جنوب شرق آسيا و امثال آن، اينها زمين عشرى هستند و از آنها خراج دريافت نمى‌شود و تنها از محصولاتى كه به حد نصاب مى‌رسد و مشمول پرداخت زكات مى‌شود، بايد زكات بپردازند.» [2]

انفال‌

واژه انفال، جمع نَفل، در لغت به معناى زيادى هر چيزى است، چنانكه روزه‌هاى مستحبى را هم به خاطر اين كه زياده بر واجب است، نافله گويند. اما در اصطلاح فقه، از ديدگاه شيعه انفال به دو گونه مال اطلاق مى‌گردد:

1- اموالى كه بدون جنگ و خونريزى به دست مسلمانان مى‌رسد، زمين باشد يا غير زمين و اگر زمين باشد، خواه كفار از آنجا كوچ كرده‌

[1] - زمينى است كه ده يك محصول آن از سوى دولت دريافت مى‌شود

[2] - الاموال فى دولة الخلافه، ص 53-54