باشند و يا اين كه با دست خود آن را تحويل مسلمانان داده باشند.

2- اموال فى‌ء، يعنى اموالى كه مالكى براى آنها شناخته نشده باشد. از قبيل قله كوه‌ها، بستر رودخانه‌ها، خرابه‌هاى متروكه، آبادى‌هايى كه اهالى‌اش هلاك گرديده‌اند و اموال كسى كه وارث ندارد، املاك پادشاهان در صورتى كه به زور از كسى نگرفته باشند، معادن و چيزهايى از اين قبيل. [1]

قرآن كريم درباره انفال مى‌فرمايد:

(يَسْأَلُونَكَ عَنِ الانْفالِ قُلِ الْأَنْفالُ لِلَّهِ وَالرَّسُولِ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ اصْلِحُوا ذاتَ‌بَيْنِكُمْ وَ اطيعوا اللَّهَ وَ رَسُولَهُ انْ كُنْتُمْ مُؤْمِنينَ) [2]

از تو درباره انفال مى‌پرسند، بگو انفال متعلق به خدا و پيامبر است.

پس اگر مؤمن هستيد، از خداى بترسيد و روابط ميان خود را اصلاح كنيد و از خدا و پيامبرش فرمان بريد.

طبق آيه شريفه، مالكيتِ انفال از آن خدا و پيامبر اوست، اما پس از پيامبر به اعتقاد شيعه به امامان پس از وى انتقال مى‌يابد، از آن جهت كه در مسند امامت قرار دارند. [3]

روايت‌هاى شيعى حاكى از آن است كه بهره‌بردارى از انفال منوط به اجازه حاكم اسلامى است و به استناد تعلق آن به عموم، هيچ كس نمى‌تواند بطور خودسرانه از آن استفاده كند.

[1] - ر. ك. الميزان فى تفسير القرآن، ج 9، ص 5 و 6؛ تهذيب الاحكام طوسى، ابى جعفر محمد بن الحسن، ج 4، ص 132؛ مفردات الفاظ القرآن، راغب اصفهانى واژۀ «نفل»

[2] - انفال (8)، آيۀ 1

[3] - تحريرالوسيله، ج 1، ص 336-337