امام صادق 7 فرموده است:

«الأَنْفالُ ما لَمْ يُوجَفْ عَلَيْهِ بِخَيْلٍ وَ لا رِكابٍ، أَوْ قَوْمٍ صَالَحُوا، أَوْ قَوْمٍ أُعْطُوبِأَيْديهِمْ، وَ كُلُّ أَرْضٍ خِرْبَةٌ، وَ بُطُونِ الْاوْدِيَةِ، فَهُوَ لِرَسُولِ اللَّهِ 6 وَ هُوَ لِلْإمامِ مِنْ بَعْدِهِ يَضَعُهُ حَيْثُ يَشاء» [1]

انفال آن چيزى است كه برايش اسب نتازانده و ركاب نزده شده باشد، با مردمى مصالحه كرده باشند، يا مردمى با دست خود بخشيده باشند و همه زمين‌هاى ويران و درون دشت‌ها، اينها از آنِ رسول خدا 6 است و پس از او به امام پس از وى مى‌رسد تا به هر جا بخواهد اختصاص دهد.

متأسفانه با كنار نهاده شدن امامان شيعى از رهبرى حكومت اسلامى، انفال نيز دراختيار نااهلان قرار گرفت و به جاى آن كه در راستاى تأمين منافع همگان مورد استفاده قرار گيرد، در سياهه اموال و املاك شخصى عده‌اى زورگو و جاه‌طلب قرار گرفت.

املاك دولتى‌

يكى از مهم‌ترين منابع درآمد بيت‌المال، املاك و مستغلات دولتى است كه به دو بخش عمده تقسيم مى‌شود.

الف- املاك و مستغلاتى كه در اختيار دولت است و كارمندان دولت براى انجام وظايف ادارى خود از آن استفاده مى‌كنند.

[1] - وسايل الشيعه، ج 9، ص 523