قدر بزرگوار. [1]

آن حضرت در سفارش‌هاى خود به گردآورندگان زكات، فضايل انسانى را به اوج رسانده كمال عدالت را به نمايش گذارده است و از كارگزارانش چنان رفتارى را طلب مى‌كند كه جز از پروردگان واقعى مكتب اسلام ساخته نيست؛ و در تاريخ همانندى ندارد:

با پرهيزكارى و ترس از خداى يگانه بى همتا حركت كن و مسلمانى را مترسان و در صورتى كه كراهت دارد بر او گذر مكن و از حقى كه خدا در دارايى او دارد از او بيشتر مگير. چون به قبيله‌اى رسيدى بر سر آب آنها فرود آى، بدون آن كه به خانه‌هاشان درآيى.

پس از آن با آرامى به‌سوى ايشان برو تا ميان آنان به ايستى. آنگاه بر آنان سلام كن و درود بر ايشان را كوتاه مگردان. پس از آن مى‌گويى: اى بندگان خدا، دوست و خليفه خدا مرا به سوى شما فرستاده تا حق و سهم خدا را از دارايى‌تان بستانم، آيا خدا را در دارايى‌تان حق و سهمى كه به والى بپردازيد هست؟ پس اگر گوينده‌اى گفت كه هست، همراهش برو، بى آن كه او را بترسانى و بيم دهى، يا بر او سخت گرفته به زحمت بيندازى. پس آنچه از طلا و نقره به تو مى‌دهد بگير و اگر گاو گوسفند و شتر داشته باشد، بى‌اجازه نزد آنها مرو، زيرا بيشتر آنها مال اوست؛ و چون نزد چارپايان رسيدى، سخت‌گيرانه و مانند كسى كه بر صاحب آنها تسلط دارد نگاه مكن و چهارپايى را مرمان و مترسان و صاحبش را

[1] - نهج‌البلاغه، فيض‌الاسلام، نامه 51 (؛ اندكى تصرف در ترجمه)