حرام، به‌ويژه آنچه متعلق به عموم است به صورت يك باور قلبى و درونى درنيامده باشد، وجود اين قوانين و مقررات و پيش‌بينى‌ها هر چند لازم است، ولى كافى نيست.

در ميان تعاليم اسلامى آنچه به حفظ بيت‌المال كمك مى‌كند، همانا ارزش‌هايى است كه در راستاى پرهيز از مال‌اندوزى و خوردن مال مردم، بويژه بيت‌المال، آفريده شده است. اين آموزه‌ها درصدد ايجاد اين باور است كه نبايد بار سفر آخرت را با اندوختن بيش از حد نياز و بيرون از اندازۀ مال دنيا سنگين و كار حساب قيامت را طولانى كنيم. چون به مال مردم رسيديم نبايد عنان اختيار از كف بدهيم و گرنه هر گونه لغزش و انحرافى موجب درافتادن به دوزخ خواهد شد.

پيامبر اكرم 6 فرموده‌اند:

امّت من در دنيا سه دسته‌اند: دستۀ اول دوستدار گرد آوردن و ذخيره ساختن مال نيستند؛ و در راه جمع و احتكار آن تلاش نمى‌كنند؛ و از مال دنيا به آنچه برهنگى‌شان را بپوشاند و شكمشان را سير كند راضى‌اند؛ و به دنبال چيزى هستند كه موجب بى‌نيازى‌شان در آخرت گردد. «اينان كسانى هستند كه ايمن‌اند و بيم و اندوهى براى‌شان نيست». اما دستۀ دوم گردآورى مال را به پاكيزه‌ترين گونه و از بهترين راه دوست دارند. با آن صلۀ رحم به جا مى‌آورند، به برادران‌شان نيكى و با تهيدستانشان مواسات مى‌كنند. براى اينان دندان در سنگ داغ فرو كردن آسان‌تر از آن است كه درهمى جز از راه حلال به دست آورند، يا از پرداخت حقوق واجب مالشان خوددارى ورزند و آن را تا روز مرگ نگه دارند. اينان كسانى هستند