كه اگر بر آنان سخت گرفته شود عذاب گردند و اگر از آنان دربگذرند، سلامت مى‌مانند. اما دستۀ سوم: اينان دوستدار گردآورى مال از راه حرام و حلال‌اند و از پرداخت واجب مالى‌شان خوددارى مى‌ورزند.

اگر انفاق كنند از روى زياده‌روى و اسراف، و اگر نگه دارند، از سر بخل و احتكار است. اينان كسانى هستند كه زمام دل‌هايشان در دست دنياست، تا آنگاه كه به‌وسيلۀ گناهانشان آنان را در آتش افكند.[1]

حقوق و اموال مسلمانان نزد دين مبين اسلام از احترام و حرمت ويژه‌اى برخوردار است و مال مسلمان به اندازۀ خون او حرمت دارد و همانطور كه خون مؤمن را نمى‌شود ريخت مال او را هم نمى‌شود خورد!

روزى رسول خدا 6 نگاه به كعبه انداخت و فرمود: اى خانه تو چقدر سعادتمندى، چقدر با عظمتى و چقدر خداوند حرمت تو را بزرگ شمرده است! [امّا] به خداوند سوگند كه حرمت مؤمن از تو بيشتر است، زيرا خداوند از تو يك چيز را حرام كرده و از مؤمن سه چيز را: مال او را و خون او را و بدگمانى نسبت به او را! [2]

آرى، آنچه به مسلمانان تعلق دارد، خوردنش حرام است و در دنيا و آخرت پيامدهايى ناخوشايند و ناگوار در پى دارد.

[1] - ميزان الحكمه، محمد محمدى رى‌شهرى، ج 9، ص 293، به نقل از بحارالانوار، ج 77، ص 186

[2] - «نظر النبى 6 الى الكعبة فقال: مرحبا بالبيت ما اعظمكَ و اعظم حرمتك على الله! واللّٰه للمؤمن أعظم حرمةً منك لِأَنَّ الله حرّم منكَ واحدة و من المؤمن ثلاثة: ماله و دمه و أن يظن به ظن السوء» (ميزان الحكمه، ج 1، ص 330، به نقل از بحار، ج 67، ص 71)