خودسرانه، گزينش‌هاى باندى و جناحى است كه ضربه‌هاى جبران‌ناپذيرى به مديريت جامعه وارد مى‌سازد. تكيه بر معيارهاى دوستى و روابط شخصى و خانوادگى به جاى ملاك‌هاى دانش و تجربه و كفايت و كاردانى موجب اختلال در امور و نابسامانى اوضاع مى‌گردد.

تاريخ به ما نشان مى‌دهد كه رمز موفقيت وزيران بزرگ، توجه به همين نكات بوده است.

ابوالحسن بن فرات مى‌گفت: «كارها از آن ياران با كفايت، و پرداخت حقوق برعهده اموال خاصه ماست». يعنى اينكه در پرداخت حقوق كارگزاران با كفايت نبايد تأخير شود. يحيى بن خالد برمكى [1] مى‌گفت:

«كسى كه براى رسيدن به كارى ديگرى را واسطه كند از ديد ما مانند كسى است كه به ديگرى تكيه داده باشد و آن كس كه روى پاى خود ايستاده نباشد شايسته تصدى كارى نيست.» [2]

بديهى است كه تنها به گزينش درست نبايد بسنده كرد و علاوه بر آن، كار مديران بايد پيوسته مورد نظارت و ارزيابى قرار گيرد. زيرا بسيار اتفاق افتاده است كه مديرانى به ظاهر درستكار و كاردان، سال‌ها مديريت كرده‌اند و مبالغى هنگفت را نيز به جيب زده‌اند.

[1] - از مردان بزرگ و با كفايت ايرانى و از خاندان برامكه است كه به اتفاق پدر و فرزندانش دردستگاه عباسيان به علم و دانش و تمدن اسلامى خدمات گرانبهايى انجام دادند. (فرهنگ معين)

[2] - شرح ابن ابى‌الحديد بر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 125