فصل اوّل: ولايت مطلقه فقيه‌

امام خمينى قدس سره مبحث ولايت فقيه را به شكل شايسته‌اى احيا كرد و در مرحله جديدى قرار داد و آن را از گوشه انزوا و لابه‌لاى كتاب‌ها بيرون آورده، در سطح جهانى مطرح ساخت و براى اوّلين بار در جهان، عملًا حكومتى براساس ولايت فقيه تشكيل داد.

اما على‌رغم پيروزى انقلاب و تأسيس حكومت مبتنى بر اين نظريه فقهى هنوز ساز و كار ولايت فقيه از مرحله اجرا، براى ناظران سياسى روشن نشده بود. از اين رو، بيم آن مى‌رفت كه معاندان و مغرضان از اين امر سوء استفاده نمايند. مجموعه مسايلى كه در طى سال‌هاى نخستين پيروزى روى داد، زمينه‌اى را به‌وجود آورد كه حضرت امام قدس سره جايگاه ولايت فقيه را در سيستم حكومت اسلامى بيان نمايد. ايشان در اين خصوص معتقد بود كه ولايت فقيه، عين ولايتى است كه خداوند به نبى اكرم 6 واگذار كرده و از سوى آن حضرت به فرمان خداوند سبحان به ائمه : و از سوى آنها نيز به فقهاى واجد شرايط واگذار شده‌است.

حضرت امام قدس سره روى اين نكته تأكيد داشت كه آنچه براى پيغمبر اكرم 6 و ائمّه : از باب ولايتِ امر قرار داده شده براى فقيه نيز ثابت است. از اين رو، گاهى حكومت را به‌معناى «ولايت مطلقه‌اى كه از جانب خداوند به نبى اكرم 6 واگذار شده»، تعبير كرده، زمانى آن را «شعبه‌اى از ولايت مطلقه رسول الله 6» دانسته است و در جاى ديگر ولايت مطلقه را «ولايت مطلقه الهى و حكومت الهى» خوانده است.

ولايت، ولايت فقيه، ولايت مطلقه فقيه‌

«ولايت» در نظر حضرت امام قدس سره به‌معناى سرپرستى، حكومت، اداره كشور و اجراى قوانين شرع مقدّس است و «ولايت فقيه»، حكومت و اداره جامعه به‌وسيله فقيه عالم عادل مى‌باشد.