ديگرى جدا نيستند و همه آن‌ها بايد زير پرچم اسلام و توحيد باشند، اهميّت وحدت اسلامى را چنين بيان مى‌كند:

عقلا و علماى اسلام از صدر اسلام تاكنون كوشش كردند براى اينكه مسلمين همه با هم مجتمع باشند و هم يد واحده باشند بر غير مسلمين. در هر جا كه مسلمى پيدا بشود، بايد با ساير مسلمين تفاهم كنند و اين مطلبى است كه خداوند تبارك و تعالى در قرآن كريم سفارش كرده است و پيامبر اكرم 6 سفارش فرموده است و ائمّه مسلمين سفارش فرموده‌اند و علماى بيدار اسلام دنبال اين امر را گرفته و كوشش كرده‌اند به اينكه مسلمين را در تحت لواى اسلام به وحدت و يگانگى دعوت كنند. [1]

نفى فرقه‌گرايى دينى‌

حضرت امام قدس سره، تفرقه‌افكنى در جهان اسلام، ايجاد دشمنى ميان مسلمانان و جدا كردن آنها از همديگر را، نقشه قدرت‌هاى بزرگ و وابستگان آنان بر خلاف دستور اسلام و قرآن كريم مى‌دانست و در اين زمينه مى‌فرمود:

نقشه قدرت‌هاى بزرگ و وابستگان آن‌ها در كشورهاى اسلامى اين است كه اين قشرهاى مسلم را كه خداى تبارك و تعالى بين آن‌ها اخوت ايجاد كرده است و مؤمنان را به نام اخوت ياد فرموده است، از هم جدا كنند و به اسم ملّت ترك، ملّت كُرد، ملّت عرب، ملّت فارس، از هم جدا كنند، بلكه با هم دشمن كنند و اين درست برخلاف مسير اسلام و مسير قرآن كريم است. [2]

ايشان با استناد به وجوه اشتراك ميان مسلمانان، اختلاف موجود فرقه‌هاى اسلامى را به‌عنوان تفاوت آرا و فتاواى مراجع و پيشوايان يك دين واحد تلقّى كرده، هيچ يك از وجوه افتراق ميان شيعه و سنّى را به‌عنوان «دليل اختلاف و جدايى مذاهب» براى يك مرجع و فقيه قابل قبول نمى‌دانست و مى‌فرمود:

[1] - صحيفۀ نور، ج 13، ص 163

[2] - همان، ص 225