عقيده داشت كه موسيقى مطرب حرام است و در مورد موسيقى غيرمطرب مى‌فرمود:

«اشكال ندارد»؛ و براى شنيدن صداهاى مشكوك نيز منعى قائل نبود. [1] البته ايشان شرايط زمان و مكان را در اين مسأله نيز دخيل مى‌دانست، به گفته مرحوم حجةالاسلام سيد احمد خمينى:

موسيقى در زمان بنى‌اميه و بعد از آن به‌عنوان وسيله‌اى در توجيه ظلم و يا به‌صورت اختلاط زن و مرد و يا به‌عنوان وسيله لهو و لعب به‌كار مى‌رفته است. امروز براى تقويت روحيه مردم براى كار و جنگ و عرفان به‌كار مى‌رود. موسيقى، همان موسيقى است، ولى روابط اقتصادى و اجتماعى و سياسى فرق كرده است و يا فقط يكى از آن‌ها فرق كرده است. [2]

مرحوم حجةالاسلام سيد احمد خمينى نقل مى‌كند كه شبى عده‌اى از علما منزل ما دعوت شده بودند و تلويزيون مشغول اجراى برنامه همراه با موسيقى بود. يكى از علما از امام 7 پرسيد: مگر حضرت‌عالى نبوديد كه قبل از انقلاب هر نوع موسيقى راديو و تلويزيون را حرام مى‌دانستيد؟ چرا اكنون بسيارى را حلال مى‌دانيد. امام قدس سره فرمود:

من در آن زمان طاغوت حتى اخبار راديو و تلويزيون را اشكال مى‌دانستم و اكنون بر همان نظريه هستم و اگر اين آهنگ‌ها باز هم در شرايط آن زمان اجرا گردد آن را حرام مى‌دانم، همچنان كه هم‌اكنون اگر اين آهنگ‌ها در [شرايط مكانى‌] عربستان پخش شود آن را نيز حرام مى‌دانم. [3]

اين‌گونه نيست كه حضرت امام قدس سره برخى از حلال‌ها را حرام و برخى حرام‌ها را حلال كرده باشد. بلكه ايشان در جهت‌گيرى فقهى و صدور فتوا شرايط زمان و مكان را مدنظر داشته است.

[1]- ر. ك: استفتاءات، ج 2، ص 11-12

[2] - آئينۀ آفتاب (تبيان انديشۀ امام خمينى در كلام و پيام حضرت حجة‌الاسلام والمسلمين سيد احمد خمينى قدس سره)، ص 222-223

[3] - ر. ك: رسالۀ نوين پزشكى، عبدالكريم بى‌آزار شيرازى، چاپ اول، ج 1، ص 15