موضعگيرى صريح وامى‌داشت، خدا محورى، رضاى خدا و انديشه مصلحت اسلام و مسلمين بود. از اين رو، همواره بر موضعِ حق خويش، ايستادگى مى‌كرد، چنان‌كه مى‌فرمايد:

... اگر خداى نخواسته يك وقتى ديدم كه مصلحت اسلام اقتضا مى‌كند كه حرفى بزنم، مى‌زنم و دنبالش راه مى‌افتم و بحمداللّه تعالى از هيچ چيز نمى‌ترسم. واللَّه تا حالا نترسيده‌ام. [1]

استاد حجّت همدانى مى‌گويد:

ايشان [امام‌] در ابراز عقيده علمى كاملًا شجاعت داشتند. [2]

آيةالله سبحانى نيز ضمن اشاره به شجاعت امام قدس سره در بيان احكام و مسائل دينى به چند نمونه از موضوعات فقهى نيز اشاره كرده، مى‌گويد:

... سالها مسأله راديو و تلويزيون و برخى از موضوعات ديگر مانند حقوق زن در پرده ترديد و ابهام باقى بود و كمتر كسى جرأت داشت كه درباره اين موضوعات سخن بگويد، ولى همگى ديديم كه امام چگونه با شجاعت كم‌نظيرى در اين موضوعات اظهار نظر كرد. [3]

ج- شجاعت در مقام فتوا

از توطئه‌هاى مهم جهانخواران در قرون اخير و بويژه پس از پيروزى انقلاب اسلامى، تلاش در كنار زدنِ اسلام و فقه مترقى آن از صحنه زندگى است. نتيجه اين تلاش، نشر فكر «جدايى دين از سياست» و ناتوان جلوه دادن اسلام و فقه در اداره جامعه و پاسخگويى به نيازهاى ضرورى مردم در تمام ابعاد زندگى است؛ امام قدس سره به‌طور صريح به اين نكته اشاره كرده، مى‌فرمايد:

[1] - در جستجوى راه از كلام امام، ج 6، ص 54

[2] - پا به پاى آفتاب، ج 3، ص 22

[3] - كيهان انديشه، شمارۀ 29، ص 11