تفصيلى به استناد كتاب، سنّت، اجماع و عقل به دست مى‌آيد.» [1]

شايد اصطلاح كردن فقه، در فقه‌الأحكام به وسيله فقهاى اسلام، از آن نظر باشد كه از صدر اسلام آنچه بيشتر مورد توجه و پرسش مردم قرار مى‌گرفت، مسائل عملى بود.

از اين رو، كسانى كه در اين رشته، تخصص داشتند، به عنوان «فقها» شناخته شدند. [2]

اهتمام ويژه امام قدس سره به فقه‌

امام خمينى قدس سره به فقه اهميت فراوانى مى‌داد، از آن به عنوان شريف‌ترين علوم ياد كرده، جايگاهش را در رأس درس‌هاى حوزه قرار مى‌داد و بقاى اسلام را در گرو فقه و احكام آن مى‌دانست، [3] و حوزويان را به جدّيت در فراگيرى فقه و تقويت آن سفارش مى‌كرد. در زير چند توصيه ايشان را مى‌خوانيم:

فقه را نبايد فراموش كرد. فقه به‌همان صورتى كه بوده است بايد باشد. فقه جواهرى بايد تقويت شود. بايد حوزه‌ها وقت وافرشان را صرف فقه و اصول و فلسفه و مباحثه كنند؛ زيرا فقه در رأس دروس است، ولى مسائل ديگر هم مهم است كه بايد به آنها عمل شود. [4]

اين مسأله نبايد فراموش شود كه به هيچ وجه از اركان فقه و اصول رايج در حوزه‌ها نبايد تخطّى شود. [5]

حوزه‌هاى علميه، امروز بايد بيش‌تر از سابق در مسائل‌اسلامى و فقه جدّيت نمايند. [6]

هر چه مى‌توانيد آن [مسأله تدريس و فقه‌] را تقويت كنيد. اسلام با فقه و احكام فقه باقى مانده است. [7]

[1] - فرهنگ معارف اسلامى، سيد جعفر سجّادى، واژۀ فقه، انتشارات كومش (1373)، با اندكى تغيير

[2] - ر. ك: دورۀ كامل آشنايى با علوم اسلامى، ص 288

[3] - صحيفۀ نور، ج 19، ص 182

[4] - همان، ج 18، ص 89

[5] - همان، ج 21، ص 130

[6] - همان، ج 18، ص 96

[7] - همان، ج 19، ص 182