- بايد كه جامع‌ترين كارها نزد تو در خشنودى رعيت باشد؛ زيرا خشنودى عموم خشنودى خواص را بى نتيجه مى‌كند. [1]

- نبايد نيكوكار و بدكار در نزد تو برابر باشند؛ زيرا اين، ترغيب نيكوكار را به كار نيك بى رغبت، و بدكار را به بدى ترغيب مى‌كند. هر يك را نسبت به كارى كه خود را بدان ملزم ساخته، پاداش ده. [2]

- بدان، بهترين چيزى كه مايه خوشبينى رعيت به والى مى‌شود، نيكى كردن والى است در حق رعيت، و كاستن از بار هزينه‌هاى آنان، و وادار نكردن ايشان است به كارهايى كه بدان ملزم نيستند. [3]

- پيوند خود با سلحشوران و دليران و سخاوتمندان و جوانمردان استوار نماى؛ زيرا اينان جماعت كرم و شاخه‌هاى احسان و خوبى‌اند. پس از آنان چنان دلجويى كن كه پدر و مادر از فرزند خود دلجويى مى‌كند، نبايد كارى كه آنان را نيرومند مى‌سازد، پيش تو سنگين آيد، و نيز نبايد لطف و احسان تو در حق آنان هر چند خرد باشد در نظرت اندك جلوه كند. [4]

- بايد برگزيده‌ترين سران سپاه تو كسى باشد كه در بخشش به افراد سپاه كوتاهى نورزد، و به آنان يارى رساند و از مال خويش چندان بهره‌مندشان سازد كه خود و خانواده شان را اداره نمايند. [5]

- آرزوهايشان را برآورده ساز، و پيوسته به نيكى شان بستاى، و رنجهايى را كه كشيده‌اند، همواره بر زبان آر؛ زيرا ياد كردن از كارهاى نيكشان دليران را برمى‌انگيزد، و ترسو را به كوشش وا مى‌دارد. [6]

- كوشش هر يك را دقت دار و زحمت كسى را به حساب ديگرى نگذارى، و كمتر از آن محنت كه تحمل كرده پاداشش مده. مقام كسى تو را واندارد كه رنج اندكش را بزرگ شمرى، و فرودستى كسى تو را واندارد كه رنج بزرگش را ناچيز به حساب آورى. [7]

[1] . همان

[2] . همان، ص 384

[3] . همان

[4] . همان. ص 386-385

[5] . همان، ص 386

[6] . همان

[7] . همان